Mooi feest, matig verhaal
[Recensie] Dat kabouters bestaan is natuurlijk geen nieuws. Deze voor gewone stervelingen onzichtbare natuurwezentjes doen in het verborgene al sinds mensenheugenis allerlei goeds. Dit boek onthult dat ze ook een belangrijke rol spelen bij de voorbereiding van Sint-Maarten. Althans, in de hedendaagse versie daarvan waar kinderen langs de deur gaan met verlichte lampionnen, liedjes zingend en snoep incasserend. Wat in de 2019-editie overigens nog een hele toer was wegens zware regen en storm.
De geschiedenis van het lichtjesfeest van Sint-Maarten gaat ver terug. Het feest kan zowel religieus als heidens worden geduid, waar in het eerste geval het uitdragen van de lichtjes geïnspireerd is op een bekende Bijbeltekst die poneert dat men zijn licht niet onder de korenmaat mag zetten.
De andere duiding is dat Sint-Maarten van origine een bedelfeest was dat in de zware dagen van het jaar plaatsvond om de armen van broodnodig voedsel te voorzien. In de huidige tijd is het feest, onder invloed van Halloween, samengesmolten tot het lampionnen- en snoepfeest zoals wij het kennen.
Van dat alles hebben de kabouters Oebi, Hollie en Wonk geen weet. Ze zijn in de werkschuur veel te druk met het maken van lantarens voor het grote feest. Oebi werkt samen met Hollie, zijn grote vriendin. Wonk staat helemaal alleen aan een aparte tafel. Zou dat komen omdat hij de plaagkabouter is, die altijd grapjes uithaalt? De anderen vinden het niet zo leuk als hij weer ergens stinkzwammetjes die stinken heeft neergelegd. Hij wel.
De tekeningen van Martine van Nieuwenhuyzen zijn realistisch: wat je ziet is wat je krijgt. Vernieuwend zijn ze niet: de kabouters zijn stereotype afgebeeld als kleine mensen met rode mutsen en dito laarzen. Niet super origineel maar voor de herkenbaarheid wel weer goed. De gezichtsuitdrukkingen zijn treffend. Ze geven bijvoorbeeld perfect de ontzetting en twijfel van de kleine wezens neer als ze samen staan te overleggen over een probleem dat de gemeenschap heeft getroffen.
De tekst sluit goed aan bij de tekeningen, al zijn het wel behoorlijk lange stukken tekst om te verteren voor de peuterdoelgroep. Daarnaast is de tekst erg braaf, er is geen verrassing in te vinden: de woorden zijn efficiënt, doen hun werk en dragen het verhaal, meer niet. En dat probleem dat de kaboutergemeenschap verstoort? Dat is de clou, waarover we hier slechts zwijgen, behalve dat het ehm, wat origineler had gekund.
—
Ook verschenen op Nico’s Recensies
