"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Als het maar een vacht heeft

Rinske Kegel (1973) is dichter en schrijver. Haar gedichten zijn gepubliceerd in menig literair tijdschrift, onder andere in Revisor,De Gids, Extaze en Het Liegend konijn. Met haar poëzie viel ze regelmatig in de prijzen, ze trad op bij grote en bekende poëziefestivals.

Johan Reijmerink besprak haar eerste bundel, die ze uitgaf in eigen beheer: Als ik win verlies ik mijn reputatie als verliezer (2015) en gaf als waardevolle tip mee: ‘Het is de kunst die imaginaire overdrijvingen in de pen te houden’. Dat is zeker gelukt in deze bundel die glanzend uitgevoerd met kleurrijke omslag het debuut van Kegel bij een reguliere uitgeverij vormt. Het blijft een vreemd gegeven dat uitgevers de potentie en het talent van deze dichter onderkenden maar haar werk niet uitbrachten. In het interview van vorig jaar vraagt Alja Spaan haar: ‘waar wacht men op?’ Het antwoord van Kegel is veelzeggend: ‘JA, WAAR WACHT MEN NOG OP??’ Gelukkig besloot de nieuwe uitgeverij De Zeef een poëzieprijs uit te schrijven voor opmerkelijke debutanten en eindigde Kegel in 2018 bij de laatste drie. Haar bundel is nu een feit.

De bundel heeft drie zorgvuldig uitgekozen afdelingen: ‘Als het maar een vacht heeft’, ‘Moeder spelen’ en ‘De intercom van het brein’. De gedichten in parlandostijl zijn helder en gemakkelijk te begrijpen. De concreet beeldende zinnen zijn sterk. Het is jammer dat er bij Kegel nog steeds geen consistentie zit in haar gebruik van leestekens. Dat creëert soms een wat onrustig beeld.

Informatie

Recensies