‘Ik verander zelf voortdurend, net als de doden, die in mijn herinnering niet minder aan verandering onderhevig zijn dan wanneer ze nog zouden hebben geleefd. Er zijn er maar een paar die me constant lijken en die onveranderlijk schijnen te willen dat ik me hen herinner, of hen juist vergeet. De anderen roepen me en houden me toch op afstand. Hun graven trekken me aan en stoten me weer af.’
In autobiografische teksten onderwerpt Emmanuel Berl zijn eigen karakter en meest intieme gewaarwordingen aan een borende en vaak vertwijfelde analyse. Berl weet soms in enkele zinnen flonkerende miniaturen te schilderen, verstilde momenten en ontroerende portretten, onder anderen van Colette, Proust en Drieu la Rochelle.