Na de zelfverkozen dood van zijn broer verkeert de ik-figuur in een staat van verdoving. Aan het sterfbed van een oude vriend enkele maanden later, tekent een pijnlijke vraag zich steeds scherper af: ben ik een goede broer geweest? Heb ik mijn broer gehoord en gezien? Heb ik hem liefgehad en heb ik hem mijn liefde laten voelen? Wat zat er achter zijn agressieve zelfdestructie?
Het schuldgevoel, het gevoel gefaald te hebben als broer, als mens, blijft op onvoorspelbare momenten vanuit het donker commentaar geven; snerend, sussend, geestig, liefdevol, cynisch, grappig, pijnlijk. Gaandeweg begint echter ook het vermoeden te ontstaan dat de broer zijn hele leven zelf bedacht heeft, tot precies die werkelijkheid die hij zich wenste. Maar is een zelfbedachte realiteit altijd namaak? Is de realiteit altijd echt?
Harlekijn is een vrolijke en pijnlijke zoektocht van een man naar zijn broer en diens zelfgeschapen wereld en de wanhopige moed er een einde aan te maken. Een zoektocht met het besef dat er nooit echt duidelijkheid zal zijn.