Terug tot Ina Damman

Simon Vestdijk (1898-1971) groeide op als enig kind. Hij studeerde in Amsterdam geneeskunde en werkte daarna in verschillende steden als arts en een jaar als scheepsarts. Vanaf 1932 wijdde hij zich echter volledig aan de literatuur. Vestdijk heeft vanaf de oorlog tot aan zijn dood in Doorn gewoond. Eerst met Ans Koster, zijn vroegere hospita, en later met Mieke van der Hoeven, met wie hij twee kinderen had. Vestdijk was redacteur van Forum, Groot Nederland, Centauer en Podium en publiceerde daarnaast in talloze andere tijdschriften. Naast de vele literaire prijzen die hij ontving, kreeg Vestdijk een eredoctoraat aan de Universiteit van Groningen, en was hij officier in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Bovendien was hij sinds 1957 kandidaat voor de Nobelprijs voor literatuur, die hij echter nimmer ontving. Ter Braak verleende Vestdijk de veelzeggende bijnaam ‘de duivelskunstenaar’; er zijn weinig auteurs in ons taalgebied die op zo veel gebieden thuis zijn als Simon Vestdijk. Niet alleen beslaan zijn verzamelde gedichten drie dikke delen poëzie, ook schreef hij vele essays, romans en novellen. Het grootste deel van zijn poëzie schreef Vestdijk voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog, daarna kwam het accent meer op romans en essays te liggen. Als essayist heeft Vestdijk altijd een groot publiek aangesproken. Zijn bundels, zoals De Poolsche ruiter, vormen in hun geheel een heldere en overzichtelijke inwijding in de wereldliteratuur. De bundel De glanzende kiemcel, een verzameling lezingen, geldt nog steeds als een van de beste Nederlandse werken op het gebied van de poëzieanalyse. Daarnaast schreef Vestdijk essays over muziek, psychologie, religie en filosofie. Het bekendst is Vestdijk echter geworden als romancier. Zelf deelde hij zijn romanoeuvre als volgt in: “Vijf soorten zou ik zeggen: 1. de autobiografische Anton Wachterromans; 2. de half-autobiografische, zoals ‘De koperen tuin; 3. de gewone contemporaine of psychologische romans; 4. de historische romans, zoals Het vijfde zegel (..); 5. de fantastische romans, zoals De kelner en de levenden en Een moderne Antonius.”