Verstrooid van schoot

Dat de meest gelezen dichter van Nederland ook voor het schrijven van proza zijn gesoigneerde hand niet omdraait, hebben zijn lezers reeds mogen ondervinden. Na de jubelende ontvangst van zijn eerste twee prozawerken, Vroeger was alles beter, behalve de tandarts en Mijn ouders hadden één kind en een dochter, bundelt Jean Pierre Rawie andermaal zijn ‘kleine beschouwingen’ tot een waar prozaïsch feest. Met zijn flamboyante stijl en zelfspot laat Rawie ons met nieuwe ogen naar de wereld en onszelf kijken, en verhaalt hij over zijn meer en minder vermaarde, maar steevast opmerkelijke vrienden en vriendinnen. Opnieuw overtuigt Jean Pierre Rawie ons ervan een van de fijnzinnigste en geestigste stilisten van ons taalgebied te zijn. Zelfs in zijn meest ironische buien weet hij ons steevast te ontroeren. Jean Pierre Rawie (Scheveningen, 1951) is een van de meest geliefde dichters van Nederland. Zijn bundel Onmogelijk geluk behoort tot de succesvolste dichtbundels aller tijden. Rawie ontving in 2008 de Charlotte Köhler Prijs voor zijn gehele oeuvre. Zijn laatstverschenen dichtbundel is Handschrift (2017). Over Vroeger was alles beter, behalve de tandarts: ‘Vol zelfspot portretteert Rawie zichzelf als unzeitgemässe snobist, literatuurliefhebber, driedelige dandy, vrouwenverslinder, antifeminist, domineeszoon, oude lul en theatraal hater van alle (technische) vooruitgang. Geregeld is hij ook echt geestig, zeker als hij over zijn jeugd vertelt of vilein wordt.’ DE VOLKSKRANT ‘Stijl en toon zijn gedistingeerd-literair als altijd.’ TROUW ‘Ontdek de nuchtere persoon achter de bevlogen poëet.’ BN DE STEM ‘Ik raad iedereen aan zich op een drafje naar de boekhandel te spoeden en terstond deze verzorgde uitgave aan te schaffen.’ DAGBLAD VAN HET NOORDEN Over Handschrift: ‘Melancholiek, maar met een gouden gloed en hartstikke vitaal, getuige ook de humor. Het is maar goed dat dichters als Rawie niet met pensioen gaan.’ ELSEVIER Over De tijd vliegt, maar de dagen gaan te traag: ‘Hier is Rawie niet enkel charmant en dandyesk, maar ook aangrijpend.’ DE STANDAARD