Vrijdag sprak Delphine Lecompte in een column in het NRC haar misnoegen uit over de alomtegenwoordige coronakunst op het internet. Lecompte deelt dichters hierbij voor het gemak in twee categorieën in: goede dichters en verwerpelijke dichters. Goede dichters zijn verslaafd, mentaal instabiel, obsessief en van nature geïsoleerd. Zij hebben dus niet zo veel last van de coronacrisis. Verwerpelijke dichters staan liever op een podium, hebben zelfvertrouwen, een relatie en een bewust gekozen kledingstijl. Zij hebben het nu heel moeilijk.
De kop van Lecompte’s column: Lieve dichters, houd uw coronakunst voor uzelf! verwijst naar de gedichten die de podiumdichters nu, bij gebrek aan podia, op internet zetten. Deze “coronamisbaksels” dragen zorgzaamheid en verbondenheid uit. Lecompte roept haar lezers op deze gedichten over te slaan en ervoor in de plaats het werk van goede dichters te lezen.
De zelfspot ontbreekt niet in deze half-schertsende column, zie de beschrijving van de goede dichter. Wat wel mist is de erkenning dat ook deze column ook coronakunst is.
Cynisme is voor sommigen het beste medicijn.
Voor anderen is het zorgzaam en verbonden zijn.
—
Door Remus Thijssen