Een Kempische A la recherche du temps perdu

De eerste zin

“Soms als ik mijn werkkamer binnenkom en mijn oog laat vallen op de groepsfoto die er tegen de muur hangt, denk ik: de leerkrachten wiskunde en wetenschappen van een lyceum uit een middelgrote Franse provinciestad.”

Recensie

Wat Leo Pleysier dan echt ziet is een foto die in 1983 gemaakt werd na een etentje in een Antwerps restaurant.

Geloven als een roos

“God bestaat niet, maar God dringt aan.” De filosofische memoires van John D. Caputo vormen fascinerende lectuur.

[Recensie] Als katholiek jongetje in de jaren vijftig mocht hij graag naar de sterrenhemel kijken. Als jongeman onderzocht hij of een leven als kloosterling iets voor hem was. (Niet dus). Als hoogleraar filosofie en theologie raakte hij in de ban van het postmoderne denken.

Een compromisloos dagboek

[Recensie] Als een achtbaan, zo voelt het als je begint te lezen in het dagboek van Dautzenberg. Hier gaat een schrijver met een rotvaart uit de startblokken: “Ha, ik ga mijn dagboek publiceren, wow, maak me gek, ik ga los met alles wat ik heb.” Dat doet hij dan ook, met als gevolg een letterberg van Bijbelse proporties.

Een 360° blik op een mooi mens

[Recensie] We mogen de hemel danken dat Renate Dorrestein, toen de slokdarmkanker haar serieus naar het leven begon te staan, besloot om in de resterende tijd geen roman meer te schrijven. In plaats daarvan mestte ze haar werkkamer uit. Het resultaat is een prachtboek (met compliment voor de geweldige coverfoto, wie hem ook uitgezocht heeft) dat een brede impressie geeft van haar kunnen.

Ruud Lubbers, de macher, lucht zijn gemoed

In de laatste maanden voor zijn overlijden heeft Ruud Lubbers teruggekeken op zijn leven, op wat hem gevormd heeft en hoe hij politiek heeft bedreven. Een kijkje in zijn ziel, een beetje mooi gemaakt, maar zeker intrigerend.

[Recensie] Gedurende 21 jaar – van 1973 tot 1994 – heeft Ruud Lubbers een hoofdrol gespeeld in de Nederlandse politiek,

Maatje, zag je mij?

[Recensie] Tijdens de oorlog vond in Nederlands-Indië een driedeling plaats onder de Nederlanders:  alle weerbare mannen – meestal opgeroepen voor het leger – werden ingezet als dwangarbeider voor het aanleggen van spoorwegen (in Birma, op Sumatra) of het werken in de Japanse mijnen. Vrouwen, kinderen en bejaarde mannen werden geïnterneerd, tenzij ze konden aantonen méér dan 50% Indonesisch bloed in de aderen te hebben.

Henk van Straten over zijn scheiding: “Gewoon een scenario tussen vele andere.”

De eerste zinnen

“Hoe te beginnen? Met de dood van mijn hond, misschien.”

Recensie

Met skateboarden los je niet alles op, besefte Henk van Straten na tien jaar huwelijk en het op de wereld zetten van twee jongens. Uit jaloezie op zijn oudste die zo graag wou skateboarden,

Een passage naar de jeugd: …terwijl het schip verder de nacht in vaart…

[Recensie] Er moeten nog heel wat Nederlanders leven die in hun herinnering de geuren, beelden en geluiden hebben van een bootreis naar Indië of terug. Een kleine maand, doorgebracht in een geïsoleerd wereldje en in een traag ritme van stijlvol tafelen, lui lezen in een ligstoel,

Fietsen met vader

“Ik was trots op mijn originele vader die zich nooit iets aantrok van wie of wat dan ook, die magische ontdekkingen deed met woorden, die mij en mijn twee zussen opvoedde, de eerste computer in Nederland in elkaar zette en die als je het mag geloven ook het internet heeft uitgevonden.”

[Recensie] Elk jaar maakt Jelle een fietstocht met zijn vader Hugo.