I have always imagined that Paradise will be a kind of library
- Jorge Luis Borges
[Recensie] In vier delen – beschouwingen en vraaggesprekken – ‘demystificeert’ de Brits-Nederlands-Chinese kunstenaar Nick Renshaw (1967) het succes van het Europees Keramisch Werkcentrum (EKWC) in Oisterwijk. Aanleiding voor dit gespecialiseerde, actueel vormgegeven boek is Renshaws Britse doctoraalscriptie.
Eind 2015 betrok het Europees Keramisch Werkcentrum een voormalig fabriekspand bij het spoor in Oisterwijk.
In de Duitse non-fictie biografie Großes Ey vertelt Ute Bales (1961) over Johanna Ey, een gescheiden bakkersvrouw die van 1916 tot 1947 in Düsseldorf een kunsthandel dreef. Dankzij haar kregen scharminkelige schilders als Otto Dix en Max Ernst hun eerste exposities. Zelf zou ze nooit van hun roem profiteren.
[Recensie] Tien jaar na zijn overlijden eren de stedelijke musea van Schiedam en Arnhem hun bevlogen directeur Pierre Janssen (1926-2007) elk met een tentoonstelling. Zijn grote bekendheid dankte Janssen aan zijn tv-optredens, waardoor hij generaties Nederlanders onbevangen naar beeldende kunst leerde kijken. In dezelfde geest schreef kunsthistorica Petra Timmer een discrete maar toch openhartige biografie,
[Recensie] Bij de Sikkensprijs 2017 verscheen deze week een compact knalgeel boekje over de Forbes Pigment Collection/Straus Center for Conservation and Technical Studies van Harvard University: een erg lange naam voor een wonderlijke Amerikaanse collectie met kleurpigmenten.
Directeur Narayan Khandekar schreef een korte geschiedenis van het colorisme in zijn wetenschappelijk instituut en de daaraan verbonden onderzoeken.
[Recensie] Tel je de spieramen waar een schilderslinnen omheen zit gespannen bij elkaar op dan kom je uit op vier lijnen. Maar dan moet het eigenlijke schilderij nog gemaakt worden. Volgens beeldend kunstenaar Steven Aalders is de eerste lijn, die je op het doek zet, daarom de vijfde lijn.
[Recensie] In 2005 maakte ik voor de Amsterdamse designgalerie BINNEN een presentatie van de Japanse ontwerper Toshiyuki Kita. Vooral bekend om zijn Wink Sofa voor Cassina, een verstelbare fauteuil met Micky Mouse oren. Kita zoekt een synthese tussen Oost en West en maakt zich ook sterk voor het ambacht.
Een onlangs opgedoken schetsje zou het definitieve bewijs zijn dat Vincent van Gogh niet zijn oorlelletje, maar zijn complete oor afsneed — het Van Goghmuseum ging ermee vol op het orgel. Maar is de vondst werkelijk doorslaggevend, of is het slechts een aardig nieuw detail?
Nadere vragen weigert het museum te beantwoorden.
[Recensie] De kubistische schilder Piet Mondriaan komt zijn ordelijke atelier binnen en wat ziet hij?
Een aantrekkelijke vrouw. Nog naakt ook! Eén probleem: ze is geheel uit vierkantjes opgebouwd.
Deze prachtige tekening van Joost Swarte uit 1984 wijst er op dat de grootmeester van de klare lijn al vroeg geïntrigeerd en geamuseerd was door De Stijl.
En ook Marjan Slob is laaiend enthousiast over het nieuwe boek van Julia Blackburn, Draad: Het delicate leven van John Craske.
[Recensie] Een haring telt in totaal 478 graten. Slake is het Engelse woord voor de kalmte van het zeeoppervlak als daar vettige vissen onderdoor zwemmen. Typisch dingen die John Craske zou hebben geweten.
Kunstacademies kijken zelden om. Met hun per definitie veelbelovende studenten zijn ze vooral toekomstgericht. Ondanks de stuk of elf kunstonderwijsinstellingen in Nederland is (vak)literatuur over hun beleid zo goed als afwezig. Daarom is Jan van Adrichems opdrachtstudie To be Continued, over de geschiedenis van de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam toe te juichen. De degelijke geschiedschrijving staat haaks op de geïnstitutionaliseerde anarchie waarop ‘de Rietveld’ het patent heeft.