Briefwisseling tussen journalisten over hun ziekte

[Recensie] Deskundige begeleiding genoeg zolang je ziek bent – al wordt je psyche nogal eens genegeerd door de op het lichaam gerichte medici – maar je moet het vooral zelf doen op het moment waarop je aan herstellen toekomt. Dat is de ervaring van journalisten Pinedo (NRC) en Van Eldert (AD), die elkaar vaag kennen via hun werk,

Natuurdagboek

[Signalering] Een jaar lang stuurden de schrijvers elkaar iedere maand een brief, waarin ze hun natuurdagboek deelden. Boswachter Aaldrik declameert uit De nachtegalen van J.C. Bloem: “Wat geeft het? – In de koude voorjaarsnacht zingen de onsterfelijke nachtegalen”. Hij is de echte natuurkenner van de twee. Zo vindt hij otter-uitwerpselen onder een brug in de stad Groningen.

Ooggetuige van ’79

[Recensie] “Asregen intussen, maar nog licht. Ik kijk over mijn schouder. Een dichte, zwarte mist die dreigend boven de grond hangt en uitrolt als een vloedgolf, direct achter ons aan.” (p. 55)

Zo schrijft Plinius de Jongere in zijn tweede brief over de uitbarsting van de Vesuvius aan Tacitus. De Romeinse schrijver Gaius Plinius Secundus Minor,

Gardner, Truzzi en Gauquelin

Skeptici onder elkaar

De bekende skeptici Martin Gardner en Marcello Truzzi schreven elkaar vele brieven over van alles en nog wat in de drie decennia vanaf 1970. Een deel ervan is nu gebundeld.

[Essay] Gardner en Marcello Truzzi stonden in 1976 aan de wieg van de Amerikaanse skeptische organisatie CSICOP (thans CSI).

Liefde voor je lot

[Recensie] In deze briefwisseling tussen twee bevriende filosofen wordt getracht een antwoord te vinden op de vraag wanneer je leven geslaagd is. Friedrich Nietzsche stelde dat je leven gelukt is als je het wilt overdoen, zonder er iets aan te veranderen. Maar wat als de dood te vroeg aan de deur klopt, zoals het geval is bij André de Vries,

De vriendschap tussen Paul Cézanne en Émile Zola

[Recensie] In de film Cézanne et moi (2016) van Danièle Thompson, over de vriendschap tussen Paul Cézanne en Émile Zola, speelt de breuk tussen beiden een cruciale rol. Aanleiding was Zola’s roman L’oeuvre uit 1886. Cézanne had zich herkend in de hoofdpersoon, de schilder Claude Lantier die zelfmoord pleegt om aan zijn artistieke onmacht te ontkomen – en was not amused.