“Je moet er toch niet aan denken dat we alleen maar filosofen zouden hebben?”

Precies een jaar geleden werd René ten Bos de Nederlandse denker des vaderlands. De perfecte functie om het volk te verheffen, zou je zo denken, maar nee dus. Ten Bos schreef een boek waarin hij juist aantoont dat die verheffing alleen maar miserie oplevert: “We zitten allemaal in onze bubbel,” zegt hij,

Het was niet alles goud wat er blonk

[Recensie] Het is nog steeds de gewoonte in ons land om de zeventiende eeuw aan te duiden met de term Gouden Eeuw. Natuurlijk zijn er de laatste decennia genoeg boeken geschreven die vertellen dat het niet alles goud was wat er blonk, maar het is een niet-historicus die nu kans ziet een echt ander interpretatiekader te schetsen.

Het omkeren van de kwaal is de remedie

[Recensie] Nietzsche noemde de filosofen ooit de ‘artsen van de cultuur’, maar eigenlijk past die benaming beter bij cultuurcritici. Lees je hun geschriften, dan waan je je al gauw in de spreekkamer: altijd is er sprake van gezondheid en ziekte, van diagnose en remedie. Dat geldt ook voor Tijd van onbehagen van de aan de VU docerende filosoof Ad Verbrugge,

Filosofen en de liefde, als dat maar goed gaat

In het boek De liefdesparadox werpen acht hedendaagse filosofen hun blik op de liefde

[Recensie] De liefde valt niet te verklaren, definities blijven vaag en je kunt het niet zien als je iemand opensnijdt. Filosofen hebben het onderwerp dan ook lang links laten liggen,

Geen tijd om te lezen

Lezen is tijdreizen. Op een weg die hem voert langs boeken van Bruno Latour, John Crary, Philipp Blom, Arjen Mulder en een sigarenkistje in de vernieuwde opstelling van het MSK in Gent, vindt Tom Van Imschoot de tijd die hij in onze tijd mist: één die nodig is om onze wereld met andere ogen tegemoet te treden.

Is de mens er nog?

[Recensie] De titel van Joke J. Hermsens essaybundel Heimwee naar de mens [2003/red.] suggereert dat de mens er niet meer is. Een echo van Foucault wellicht, die ooit voorspelde dat de mens zou verdwijnen als een gezicht in het zand van de vloedlijn? Hoewel het postmodernisme niet ongemerkt aan Hermsen voorbij is gegaan,

Poëzie: we leren en we genieten er van

“De Poëtica is het oudste en het invloedrijkste boek in de geschiedenis van de westerse literatuurtheorie.” zo begint de inleiding bij de nieuwe vertaling in het Nederlands van dit werk van Aristoteles (384-322 v.C). Casper de Jonge, de auteur van deze zeer instructieve inleiding, windt er geen doekjes om dat we hier met een sleuteltekst te maken hebben.

Safranski neemt een klassiek liberale houding aan en steekt deze in een postmodern jasje

[Recensie] Om een goede biografie te schrijven is een zeker kameleontisch vermogen vereist: je moet je kunnen verplaatsen in de gedachtewereld van een ander, ook al ben je het misschien niet met hem eens. Rüdiger Safranski, biograaf van onder anderen Schopenhauer, Heidegger en –

“De mens is tot niets nieuws in staat, alles is gewoon copy-paste”

Wie ‘nu’ zegt, zegt ‘nieuw’. De drijvende motor van het heden is innovatie, continue vernieuwing. Of dat is toch wat we denken. Kunstfilosoof Boris Groys denkt iets anders: “De mens is niet creatief. We zijn tot niets nieuws in staat, alles is gewoon copy-paste.” Precies vijfentwintig jaar geleden onderzocht hij ‘het nieuwe’ in zijn boek Über das Neue.

Filosofen houden ons een spiegel voor

[Recensie] “Trots bestaat wellicht uit het genot dat we halen uit ambitieus nadenken over onze bescheiden eindigheid (blz.118(                    

De titel De goede lezer, Filosoferen over literatuur, spreekt aan! De verwachtingen zijn hooggespannen, want misschien staan er tips in hoe je een goede lezer wordt of wellicht heb je je hele leesleven iets over het hoofd gezien wat je zou veroordelen tot de groep van ‘De foute lezer’.