Een volleerd debuut

[Recensie] En toen was er dit dikke boek, met het prettige woord ‘thriller’ op de voorpagina, waarboven de niet te missen titel Dodenstoel in blokletters dreigend hangt, en op de achtergrond de schokkende foto van een elektrische stoel. Subtitel: “Pas als mijn wraak compleet is, stop ik met moorden …” Het is een debuut van een zekere Johan Andersen,

Een glossy met gedichten over seks, identiteit en gender

Poëzie. In zijn debuutbundel wil de dichter Obe Alkema grenzen overschrijden. Maar dat is niet zo eenvoudig in een literair klimaat waarin alles mag.

[Recensie] Obe Alkema zet de zaken graag op een rij: de gedichten in zijn debuutbundel Obelisque staan in alfabetische volgorde.

Alweer een nieuw nieuw-realistisch talent

[Recensie] In een geroezemoes van voorpubliciteit (lekker stuk schrijft over haar eerste seksuele ervaringen) is Het Debuut van Hester Albach verschenen. Ik behoor tot het type lezer dat boeken mijdt waar veel publiciteit aan verbonden is, en dat kan natuurlijk niet anders zijn dan super-snobisme. Je mist op deze manier ongetwijfeld veel moois,

Wonderlijk debuut vervalt in clichés

[Recensie] Een wonderlijk omslag: een vis op hoge vogelpoten en een baviaan, met pluizige oren – een vogeltje erop – en een vlammend schild, daarop zittend. Het literaire debuut van Mariken Heitman met de wonderlijke titel De wateraap is net zo wonderlijk. Preciezer gezegd: het idee is wonderlijk, maar het verhaal valt in clichévalkuilen.

Leuke en spannende roman

[Recensie] Bob Persoon besluit zelf voor zijn doofstomme broer Tom te gaan zorgen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want Tom zit in een instelling waar hij natuurlijk niet zomaar weg mag. Bob besluit Tom mee op vakantie te nemen, mee naar de plek waar ze vroeger ook kwamen. Nina, een meisje dat Bob kent van de bieb,

De Bühnedwang van Kees van Kooten: one-man-show

[Recensie] Vroeger was er het fenomeen van de televisie-recensent, die daags erna beschreef wat iedereen de vorige avond gezien had. Het nut van die stukjes bestond uit een bevestiging van het ondergane plezier of ongenoegen.

Zo’n rol vervult nu [1984/red.] degene die het nieuwe boek van Kees van Kooten recenseert.

Zomerse kruisgang

“De spreker is jong maar niet jeugdig, stel ik in een loerende flits vast.” 

[Recensie] Zo’n zinnetje op de eerste pagina van een novelle betekent voor mij meestal het einde van mijn belangstelling. In een loerende flits vaststellen dat iemand jong maar niet jeugdig is, dat belooft moeizaam literair knutselwerk. Is er niet iets leuks op de tv,

Menselijker en intelligenter computers

De eerste zin

“Wij! Wij ronken! Wij schellen!”

Recensie

S is een briljante jongeman die in naam van denktank DAAAD aan een manifest werkt dat oproept tot een nieuw inzicht in mens en wereld. In tegenstelling tot zijn vader, een technocratische partijleider die beweert dat politiek een zaak van computeralgoritmes is,

Liefdevol romandebuut over een vader en zijn pleegzoon

[Recensie] Wanneer de dochter van weduwnaar Leo opeens thuiskomt met een “tijdelijke, maximaal voor een jaartje” pleegzoon, wordt het leven van Leo op z’n kop gegooid. Maar stukken minder dan hij verwacht had. De pleegzoon, Martino, blijkt rustig, teruggetrokken en bijna altijd erg netjes en vriendelijk. Als Martino jaar in,

Debuut van Jan de Rooy: kreunende beuken en giftig licht

[Recensie] Een verhaal schrijven is makkelijk. Je zet wat woorden op papier en de lezer krijgt vanzelf beelden in zijn hoofd. Het berekenen en doseren van de effecten die je bereikt is veel moeilijker. Beginnende schrijvers doen vaak denken aan tovernaarsleerlingen die spreuk na spreuk uitproberen en langzamerhand de controle verliezen over wat zij oproepen.