Omdat zijn moeder zo klein was

[Recensie] Twintig jaar na zijn overlijden en kort na het ontsluiten van zijn archief wordt de Amerikaanse, rebelse designtheoreticus Victor Papanek (1923-98) eindelijk op waarde geschat. Een uitstekend boek zet Papanek in context als grondlegger van sociaal design, waarin de consument centraal staat – en niet de ijdele ontwerper of de op winst beluste fabrikant.

Amsterdamse Schoolinterieurs

[Recensie] Veel mensen kennen de Amsterdamse School als stroming in de architectuur, die bovendien geen lang leven beschoren was. De idealistische architecten konden begin vorige eeuw hun vernieuwende ideeën uitdragen in woningbouwprojecten van vooral socialistische snit. De één vindt het decadent dat juist in tijden dat ieder dubbeltje twee keer omgedraaid moest worden voordat het werd uitgegeven,

Strijder & Verleider, Pionier & Terriër

[Recensie] Het Design Museum ’s-Hertogenbosch (tot 1 juni SM’s) opende met de eerste (dubbel)expositie onder de aangepaste naam met twee belangrijke schenkingen van privécollecties.

Bij de blijde overdracht en exposities, beiden trouwens geen (industrial) design maar toegepaste kunst, verschenen kleine publicaties/collectiecatalogi. Veelal functionele keramiek, die de legendarische Benno Premsela (1920-1997),

Arte Povera met smoel

[Recensie] LAM de Wolf (1949) is een virtuoos in het ontkennen van de virtuoze manier waarop ze nederige textiele materialen toepast in wandobjecten. Waren het eerder vooral abstracte rasters waarmee ze werkt, sinds kort liet ze de figuratie toe: gezichten. Over deze nieuwe invalshoek publiceerde ze een mooi (door Henrik Barends) ontworpen boekje.

Verwacht ook hier geen virtuoze vormen maar rudimentaire gelaagdheden.

Harde Werkers van het Nederlands postmodern grafisch ontwerp

[Recensie] Geen ontwerpstroming maakte zo vaak groepsfoto’s van zichzelf als de vijf mannen van Hard Werken: Henk Elenga, Kees de Gruiter, Gerard Hadders, Tom van den Haspel, Willems Kars en Rick Vermeulen. Ook schuwden de schalkse ijdeltuiten het (eigen) functioneel bloot niet wanneer een ‘geënsceneerde foto’ voor een affiche of boekomslag daarom vroeg.

Het voor zichzelf sprekende boek van textielkunstenaar Claudy Jongstra

Hoogstzelden volgt een ontwerper zo nauwkeurig waar het bij een (toegepast) kunstenaar om draait. Voor de nauwgezette monografie over textielvormgeefster Claudy Jongstra (1963) negeerde ontwerpster Irma Boom traditionele boekenwetten.

[Recensie] Voor wie het niet meteen begrijpt leggen Jongstra en Boom het uit in dit introductiefilmpje: https://www.youtube.com/watch?v=FYcNumZ-GLw

In de hoofdbibliotheek van de OBA in Amsterdam passeer je direct na binnenkomen aan je  linkerhand stroken met gele,

De verwarrende complexiteit van Ettore Sottsass

[Recensie] Vorige maand annuleerde het Stedelijk Museum Amsterdam de voor april geplande tentoonstelling over ontwerper-architect Ettore Sottsass (1917-2007). Omdat ik voor deze expositie zaalteksten schreef, las ik eindelijk de in 2015 verschenen biografie Ettore Sottsass and the Poetry of Things. Een diepgravende studie, geschreven door design-criticus Deyan Sudjic die Sottsass goed gekend heeft.

Excentrieke kussens en een leren olifant

Onbekend handwerkkunst van de Wiener Werkstätte (1906-1930)

[Recensie] Het merendeel van het luxe textielgoed dat de Wiener Werkstätte produceerde is vergaan. Net zo weinig achtergrondinformatie bleef bewaard van deze bloeiende tak aan de belangrijke vroeg 20ste-eeuwse vormgevingsstroming. Maar met goed zoeken groef het Weense MAK (museum voor toegepaste kunst) in de eigen Werkstätte-archieven toch interessante gegevens op over de succesvolle textieltak.

Elastische lettergymnastiek

[Recensie] Met een ware kiloknaller, een tweedelige monografie zet grafisch ontwerper Henrik Barends (1945) zijn oeuvre van 1961-2002 en 2002-2017 in de kijker. Als niemand anders het doet dan doet hij het toch gewoon zelf … als uitgever, die hij met Voetnoot tenslotte ook is. Dat klinkt ijdeler dan bedoeld.

Barends is namelijk sinds jaar en dag een meedenkend,

Demystificatie van de kleiovens

[Recensie] In vier delen – beschouwingen en vraaggesprekken – ‘demystificeert’ de Brits-Nederlands-Chinese kunstenaar Nick Renshaw (1967) het succes van het Europees Keramisch Werkcentrum (EKWC) in Oisterwijk. Aanleiding voor dit gespecialiseerde, actueel vormgegeven boek is Renshaws Britse doctoraalscriptie.

Eind 2015 betrok het Europees Keramisch Werkcentrum een voormalig fabriekspand bij het spoor in Oisterwijk.