Raak in al hun eenvoud

[Recensie] De Surinaams-Nederlandse schrijfster Karin Lachmising, in 1964 in Nederland geboren, emigreerde met haar ouders naar Suriname in 1976. In 1983 ging ze naar Nederland om te studeren, maar in 1997 kwam ze terug naar Suriname. In 2013 debuteerde zij als dichteres met Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt,

Verstand concurreert met gevoel

[Recensie] Met deze poëziebundel voegt Jan Terlouw een voor hem nieuw genre toe aan zijn brede oeuvre. Sinds 1970 schrijft hij met grote regelmaat kinderboeken (18 stuks), met iets mindere regelmaat fictie voor volwassenen (10 waarvan 9 samen met dochter Sanne) en tussen de bedrijven door nog non-fictie boeken (5); dat is meer dan sommige schrijvers fulltime produceren.

Toegankelijke gedichten van Frouke Arns

[Recensie] Frouke Arns is stadsdichter van Nijmegen. Dat verbaast mij niet, want haar gedichten zijn toegankelijk: vaak kort en in eenvoudige taal, over thema’s die we allemaal wel herkennen. Mensen die je misschien kent bestaat uit drie delen. Het eerste speelt zich dicht bij huis af.

Op een balkon van een flat voert iemand
zijn longen aan de wolken,

Bloemlezing van Judith Herzberg

[Recensie] Het thema van de Boekenweek [in 1994/red.] is poëzie, het boekenweekgeschenk bestaat uit proza. Maar een gegeven paard kijk je niet in de bek – zeker niet als je iets van Hella Haasse krijgt. Toch was een bundel gedichten ook niet gek geweest. Daarvoor had de vorige week verschenen bloemlezing van Judith Herzberg,

Grunberg: slechte sex leidt soms tot goede poëzie

[Recensie] Harry Mulisch schrijft het boekenweekgeschenk pas na zijn zeventigste. Arnon Grunberg deed het al toen hij zesentwintig was. Riskant. Want is er nog leven na het boekenweekgeschenk of zijn die honderdduizenden exemplaren de grafzerk op je schrijverschap? Wellicht uit angst daarvoor begon Grunberg te schilde­ren. En waarschijnlijk ook voor de grap,

Als een hond zo ziek

[Recensie] Er zijn talloze bloemlezingen met gedichten over afscheid en dood, maar zeldzamer zijn gedichten over ziekte. De dichter Menno Wigman is recent nog, kort voor zijn plotselinge dood, genomineerd voor de Ida Gerhardt Poëzieprijs 2018 vanwege zijn bundel Slordig met geluk, waarin hij worstelt met zijn lichaam dat hem in de steek lijkt te laten.

Gedichten van Andreas Oosthoek

[Recensie] Wie schrijft, die blijft, luidt het gezegde. Niet altijd is dat waar: van sommige bestsellerauteurs horen we nooit meer iets en hun boeken zijn na een aantal jaar vergeten. Dan zijn er de kundige volhouders, die met enige regelmaat een geslaagde titel aan hun oeuvre toevoegen. Maar er is nog een heel speciale,

Voor de eeuwigheid uit

[Recensie] In zijn laatste, ik bedoel jongste bundel presenteert Remco Campert 48 nieuwe gedichten van uiteenlopende statuur. De thema’s zijn gevarieerd maar de kwaliteit is niet altijd constant. Sommige van de poëmen wekken de indruk voor de vuist weg geschreven te zijn, in een godverlaten slapeloos uur wellicht, waarin de drang tot schrijven het wint van compositorische uitdagingen.

Een poëtische verslag van de Mexicaanse samenleving

[Recensie] Luis Felipe Fabre schrijft soms sarcastisch, soms met een vleug wrange humor. Gewaagd geschreven spreekt hij zich in zijn gedichten op fijnzinnige manier kritisch uit over de omstandigheden, in Mexico. Nu kan dan ook de Nederlandse lezer eindelijk kennismaken met deze belangwekkende schrijver en jonge ster aan het Latijns-Amerikaanse firmament.

Watskeburt?! of de GVR voor volwassenen

[Recensie] Wouter Rikmans is marketeer, consultant en wereldreiziger. Met de publicatie van zijn eerste dichtbundel Binnentijd is hij ook dichter geworden. Zijn gedichten gaan over reizen, vooral reizen over zee, over ontmoetingen tussen geliefden en andere aardbewoners verspreid over de wereld. Strand en zand zijn nooit ver weg in zijn gedichten.