De architectuur van het afscheid

Twee architecten onderzochten 26 crematoria in Europa en schreven er een verrassend veelzijdig boek over. Ze nemen de lezer mee langs gebouwen die op een bruidstaart lijken en onder de grond zitten verstopt.

[Recensie] Het is het gebouw van het laatste afscheid: het crematorium. Een plek van verdriet en misschien ook wel om het leven nog een keer te vieren ter ere van de overledene.

Het dode kind in de Nederlandse literatuur

[Recensie] Een kind verliezen is voor ouders en de naaste omgeving een onvoorstelbare situatie. Maar tegelijkertijd, omdat iedereen weet dat het gebeurt, is het helemaal niet onvoorstelbaar: het is iets dat iedereen vreest en zich liever niet voorstelt.

Dat laatste is wat Willem-Jan Korsten noemt de proto-traumatische ervaring: het is zo onvoorstelbaar dat het buiten de taal dreigt te vallen.

Leven met de dood in de klassieke oudheid 

[Signalering]De dood was alomtegenwoordig in de antieke wereld. Met name door zuigelingen- en kindersterfte en de veelvuldige dood van vrouwen in het kraambed lag de gemiddelde levensverwachting naar moderne maatstaven erg laag, waarschijnlijk op 30 tot 35 jaar. De meeste mensen zullen dus veel eerder en veel vaker met de dood in aanraking zijn gekomen dan tegenwoordig in de westerse wereld gebruikelijk is.

Wat is een bijna dood ervaring nu eigenlijk?

[Recensie] Cardioloog Pim van Lommel onderzocht bijna-dood ervaringen (BDE’s) bij meer dan 300 patiënten. Zoals hij in de inleiding schrijft: “Alles begon voor mij met nieuwsgierigheid. Met vragen stellen.” Die nieuwsgierigheid en die vragen brengen hem tot dit zeer lezenswaardige boek van 403 bladzijden, een verslag van een boeiende en erudiete zoektocht.

Met een dode ekster in de trein

Jules Howard probeert in Death on Earth het wezen van de dood te doorgronden

[Recensie] Wie interesse heeft in het leven, moet ook de dood op een normale manier behandelen, vindt Jules Howard. Maar waarom lukt ons dat nauwelijks? En waarom bestaat de dood eigenlijk?

Zoeken naar onsterfelijkheid

Het losgeschoten rotsblok dat hij zojuist nog in beide handen had, dendert de diepte in. Tobias Hürter wankelt en volgt het blok in duizelingwekkende vaart op de voet. Tijdens zijn val naar het dal 500 meter onder hem voelt hij zijn rechterarm breken en krijgt hij een hevige klap op zijn helm. Alhoewel Hürter het er niet mee eens is,