Dansen op de vulkaan

[Recensie] Er zijn twee stromingen of eigenlijk drie onder de huidige generatie doemdenkers die denken dat de geschiedenis zich herhaalt. Zij die menen dat ons tijdvlak lijkt op dat van kort voor de eerste Wereldoorlog, zij denken dat we eerder het interbellum nadoen en zij die geloven dat elementen van beide tijdperken zich herhalen.

Achter klapperende ramen giert de wind

[Recensie] Het heeft even geduurd, maar na een paar honderd jaar is dan toch Heinrich von Ofterdingen (1802) in het Nederlands vertaald, met als titel De blauwe bloem. Helemaal onbegrijpelijk is het niet, dat een tot voor kort zo nuchter land als het onze een tijdje heeft moeten wachten.

Een eigenzinnige nar in het strijdgewoel van de dertigjarige oorlog

Het Europa van 1618-1648 is het decor van deze bijzondere schelmenroman. Tijl Uilenspiegel was een legendarisch personage uit de veertiende eeuw, bekend van zijn streken, grappen en grollen. Hij reisde zo vrij als een vogel door Europa en trok zich niets aan van God noch gebod. De auteur heeft deze legendarische beroemdheid geplaatst in de zeventiende eeuw.

Doemdenken in het interbellum

[Recensie] Het leven gaat verder is de debuutroman van Hans Keilson en verscheen oorspronkelijk in 1933. Het was de laatste ‘joodse’ roman die door een Duitse uitgeverij gepubliceerd werd alvorens de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Nadien werd het boek verboden. Maar nu lijkt Keilsons werk aan een heropleving toe te zijn: The Guardian noemde schrijver,

Roman die met eenvoud ontroert en je aan het denken zet

“Ze loopt over de berg en sluipt door het dal. Ze komt wanneer ze wil en haalt wat ze nodig heeft. Ze heeft geen gezicht en geen stem. De Koude Vrouw komt en neemt en gaat. Dat is alles. In het voorbijgaan grijpt ze je en neemt je mee en stopt je ergens in een gat.”

[Recensie] Vanaf zijn vierde woont Andreas Egger als pleegkind bij zijn oom tussen de bergen in Oostenrijk.

Ware liefde, hoop en idealen in tijden van schaarste en politieke duisternis

[Recensie] Ooit kreeg ik een lift van een man met een canule. Al sprak de man een beetje vreemd, het fenomeen schrok me niet af. Zo’n buisje in de luchtpijp zit nu eenmaal vlak onder je stembanden en knijpt onvermijdelijk het geluid af dat ieder mens maakt als hij spreekt.

Een dorp vol witte Don Quichots

[Recensie] Het verhaal zou zich in Oost-Groningen kunnen afspelen, of op het Roemeense Platteland, in de Ardennen, in Noord-Frankrijk, in Sicilië, in wezen in elke arme plattelandsregio in Europa, maar in Ons soort mensen, de nieuwe roman van de Duitse schrijver Juli Zeh, werd het een dorpje in het voormalige Oost-Duitsland,

Mijmeren over een verloren tijd

[Recensie] Het moet een mooie tijd zijn geweest, de Belle époque, dat zo ergens begon na de Frans-Duitse oorlog van 1870 en eindigde met de Eerste Wereldoorlog. Er was sprake van meer dan veertig jaar vrede in Europa, de economieën draaiden op volle toeren, er was welvaart (waar zelfs de arbeiders van mee begonnen te profiteren),

Bang voor eigen boek?

Naar de haaien verscheen in 2013 in het Duits als Der Gang vor die Hünde (1931) en kwam nu uit als Duitse pocket met uitgebreide verantwoording.

Wat een onbekende, postume roman van de kinderboekschrijver Erich Kästner (1899-1974) lijkt is de ‘Urfassung’, de ongecensureerde, eerste versie van zijn ‘volwassenenroman’ Fabian (1932).

Driemaal Schwarz, driemaal op de vlucht voor de nazi’s

[Recensie] De sfeer van De nacht in Lissabon doet aan de film Casablanca denken. De Tweede Wereldoorlog teistert Europa al ruim jaar. In steden rond de Middellandse zee en in Zuid-Europa waar de oorlog nog niet is uitgebroken, loopt het vol met Noord-Europeanen, gevlucht voor de oprukkende nazi’s.