De droom van een naïeveling

[Recensie] Al vrij snel in Laat me niet vallen van de Amerikaanse auteur/muzikant Willy Vlautin heb je door dat hoofdpersonage Horace Hopper een aardige, plichtsgetrouwe jongen is, maar niet de allerslimste. Hij is op zijn plek op de ranch van meneer en mevrouw Reese, die hem als tiener onder hun hoede genomen hebben.

Gevangen in een systeem van willekeur

[Recensie] Het zal je maar gebeuren. Je gaat doodgemoedereerd je bed in voor een verkwikkende nachtrust om de volgende ochtend wakker te worden in een pikdonkere, geluidloze kamer, waar geen spatje licht naar binnen sijpelt. Er bevindt zich niets in de troosteloze kamer, van enig oriëntatiepunt is geen sprake en je voelt je danig ontheemd.

Alles bij het oude laten

In zijn nieuwe boek gaat Joris van Casteren op zoek naar de beweegredenen van een man die zijn dode moeder tweeënhalf jaar in huis verborg. Was hij een dader of een slachtoffer, en wie zijn wij om daarover te oordelen?

[Recensie] Midden december 2015 kreeg Piet van der Molen de politie aan de deur.

Eenzaamheid in de polder

[Recensie] Dit jaar luisterde ik met heel veel plezier naar Alleen met de goden van Alex Boogers. Wat een geweldig boek vond ik dat, ik was zo onder de indruk van het verhaal (mede door de fijne voorleesstem van Sander de Heer). Ik was Boogers dan ook niet vergeten en onlangs kwam de nieuwste roman van hem uit: Onder een hemel van sproeten.

In eenzaamheid gestorven

[Signalering] Sinds 2002 wordt in Amsterdam en daarbuiten, aan overledenen bij wie anders niemand hun uitvaart zou bezoeken, een bijzonder saluut gebracht. Dichters schrijven voor iedere eenzame uitvaart een gedicht en lezen dat bij de uitvaart voor. Het idee daarvoor is afkomstig uit Groningen, waar de toenmalige stadsdichter Bart FM Droog dit tot zijn taak als stadsdichter rekende.

Na Frankfurt

Zonder Antwerpen of Frankfurt was Bart Moeyaerts nieuwe boek er nooit gekomen, vertelt hij. Eerst had hij een paar flinke schoppen onder de kont nodig, schoppen waar hij niet goed van was, maar die hem deden verlangen naar een welgemeende sorry.

[Interview] “Het zal druk worden, hadden ze gezegd, terwijl ik niet wist wat druk was natuurlijk.

Emma is te groot om vrienden mee te zijn

[Recensie] Hoe het kwam dat ik Emma een blauw oog sloeg is een ongemakkelijk boek. Tim Gladdines beschrijft een ongelijkwaardige vriendschap waarbij de één er eigenlijk vanaf wil maar daar niet duidelijk over durft te zijn. Veel mensen zullen het herkennen: iemand die zich aan je vastklampt en je tot vriend benoemt,

Over het ontbreken van een wij-identiteit

De eerste zin

“In boeken lees ik altijd dat ik op zoek moet naar ‘eenzaamheid’, maar ik heb de schrijvers opgezocht op Google, en ze hebben allemaal een man of een vrouw, kinderen of kleinkinderen’, zegt Eleanor Rigby in Douglas Couplands gelijknamige roman uit 2004.”

Prille vijftiger Johanna Spaey woont al het grootste deel van haar leven alleen.