Geweigerd, maar nu goedgekeurd

[Recensie] Voor wie een beetje vertrouwd is met twintigste-eeuwse Franse literatuur, is Georges Perec een grote naam. In de literatuurcolleges komt hij steevast aan bod als auteur van het indrukwekkende La disparition (vertaald als ’t Manco). In deze roman slaagt hij er immers in om een verhaal te vertellen zonder één keer de letter e te gebruiken.

Het einde van de wereld

In zijn geboorteland Algerije zijn zijn boeken verboden, maar in Europa wordt hij op handen gedragen. Unaniem prijst de literaire wereld Boualem Sansal (1949) om zijn moed, zijn begeestering en zijn vermogen de Franse taal te laten schitteren. Zijn jongste roman 2084. La fin du monde werd in Frankrijk hét evenement van het najaar 2015.

Zinderend debuut over de complexiteit van een hedendaagse Afrikaanse stad

[Recensie] Er is een stad in Congo die men ‘het Stadland’ noemt. Bij een station waarvan de metalen constructie onvoltooid is gebleven, vind je de kroeg-bordeel-eettent Tram 83. Fiston Mwanza Mujila schrijft op de cadans van de treinen wat zich daar allemaal afspeelt, steeds onderbroken door de pogingen van de hoertjes om contact te leggen: “Weet u ook hoe laat het is?”

Een verhaal in lichaamstaal

[Recensie] Daniel Pennac is gekend om zijn originele literaire invalshoeken. Onder meer zijn tien rechten van de lezer (bijvoorbeeld “het recht om een boek niet uit te lezen”) hebben bijgedragen tot zijn bekendheid. Ook met dit Lijfboek slaat hij een interessante literaire weg in, zij het zonder al te veel van de hoofdwegen af te wijken.

Compassie met de ‘menselijke dwaasheid’

[Recensie] “Hoe kan iemand Pers zijn?”, krijgt een van de Perzische reizigers te horen in Montesquieu’s Lettres persanes (1721). De vraag, afkomstig van zijn Parijse gastheren, verwijst naar het meest in het oog springende thema van deze brievenroman: het verschil tussen de culturen en de consequenties die daaruit voortvloeien.

Montesquieu (1689-1755) zag dit verschil als een gegeven,

Nothomb stelt teleur

[Recensie] Een nieuwe Nothomb elk jaar: het is nog een van de weinige zekerheden in het literaire landschap. Deze keer koos de schrijfster voor een modern Blauwbaardsprookje. Alle ingrediënten voor een Nothomb bien cuit waren aanwezig: champagne, culinaire curiosa, moord, literatuur, haat en liefde. Helaas verslikte Nothomb zich een beetje in die laatste twee elementen.

Werken met lastige pupers

[Recensie] Even uw en ons geheugen opfrissen. In 2008 was er een cinemasucces met Entre les murs van de Franse schrijver François Bégaudeau. De film over een leraar die worstelt met een klas vol probleemleerlingen werd gretig bekeken door het grote publiek, al dan niet bevolkt door (ex-)leraren. Bovendien speelde de schrijver de hoofdrol in de verfilming van zijn eigen boek.

Zwarte liefdesperikelen

[Recensie] Toegegeven, een verhaal dat zich afspeelt in Hollywood en waarin zelfs George Clooney meespeelt, deed aanvankelijk onze wenkbrauwen licht fronsen. Ook wisten we niet meer wat we nu echt van Darrieussecq konden verwachten. Het laatste boek dat we van haar lazen, Tom est mort (Tom is dood) liet niet echt een blijvende indruk achter.

Erfenis met een opdracht

[Recensie] Lou was altijd optimistisch. Een geliefde en gewaardeerde bewoonster van het eiland Île de Groix. Zij was degene die ervoor zorgde dat haar familie overeind bleef. Als ze overlijdt, weet haar man Jo dan ook niet goed hoe hij zonder haar verder moet. Hij voelt zich in de steek gelaten en merkt dat zijn relatie met zijn kinderen en kleinkinderen ook meteen moeizamer verloopt.

Exotische dromen

[Recensie] De Marokkaanse schrijver Abdellah Taïa is een jonge schrijver die openlijk voor zijn homoseksualiteit uitkomt. Hij schreef eerder al enkele controversiële romans, zoals Broederliefde en Arabische melancholie. Ook Hartsvrienden is een roman die de lezer niet onberoerd zal laten.

Het verhaal begint met een nachtmerrie van Omar: hij is uitverkoren om de handen van de koning,