Mattias, nummer twee uit zelfbehoud. Hij kan niet anders.

“Het vereist enorme wilskracht, mazzel en vakkundigheid om eerste te worden. Maar er is een reusachtig hart voor nodig om nummer twee te zijn.”

[Recensie] Dit is een van de vele mooie zinnen en het levensmotto van de hoofdpersoon, Mattias, in Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

Spitsvondige satire

De eerste zin:

“Ik sta bekend onder vele pseudoniemen, maar laten we beginnen met de naam die ik bij mijn geboorte kreeg.”

[Recensie] Zakaria dus, dat is de echte naam van de hoofdpersoon uit Fikry El Azzouzi’s nieuwste roman, maar naarmate het verhaal vordert scharrelt hij er nog een paar andere op,

Met zijn geheugen als een vergiet op zoek naar zichzelf

[Recensie] Wanneer Eric Sanderson wakker wordt, weet hij niet meer wie hij en waar hij is. Alles om hem heen is vreemd en onbekend. Wanneer hij op onderzoek uitgaat vindt hij verschillende aanwijzingen die ondertekend zijn door Eric Sanderson de eerste. Een van de eerste aanwijzingen leidt hem naar psychiater dr.

Een politiek van erkenning

[Recensie] Zwarte Piet, genderneutrale toiletten, gebedsruimtes op universiteiten. Nee, dit gaat nu eens niet over het cultuurmarxistische complot om de Westerse beschaving te ondermijnen (…hoewel?). Dit gaat over die andere trend die feestjes en partijen tot een gepolitiseerd mijnenveld heeft gemaakt: identiteitspolitiek. Oftewel: politiek bedrijven vanuit een groepsidentiteit. Denk aan etnische achtergrond, seksuele voorkeur,

Schuif aan de kant

[Recensie] Toen de NOS in januari 2018 aankondigde voortaan het woord ‘blank’ te vervangen door ‘wit’, leidde dat tot honende reacties. “Gaan ze dan straks bij een overstroming ook melden dat de straten wit staan?”, twitterde VVD-fractievoorzitter Klaas Dijkhoff. Op 27 januari 2018 sprak hij erover in de Provinciale Zeeuwse Courant.

Geraffineerd spel met identiteiten, met Rotterdam als middelpunt van de wereld

[Recensie] Op pagina 201 van Magda is overal, het romandebuut van de Rotterdamse wetenschapsjournalist Christian Jongeneel (1969, Sumatra) begint er een nieuwe roman. Zo lijkt het althans, want wat sfeer, stijl en inhoud betreft lijkt het gedeelte dat dan start totaal niet op de voorgaande 200 pagina’s.

“Onze Vader des Vaderlands sprak geen Nederlands”

[Recensie] Regelmatig wordt de Nederlandse geschiedenis ingezet en geclaimd in het debat over de nationale identiteit. Dat zat veel historici niet lekker, dus schreven ze de Wereldgeschiedenis van Nederland, een dikke pil vol verhalen over hoe het wel zit.

Het onlangs uitgekomen boek Wereldgeschiedenis van Nederland is op Twitter al weggezet als linkse hobby,

Worden wie je bent?

[Recensie] Waarom is een spijkerbroek een individuelere kledingkeuze dan een hoofddoek? Mellink opent Worden zoals wij, Onderwijs en de opkomst van de geïndividualiseerde samenleving, met deze vraag. We willen anders zijn dan anderen, een ‘uniek’ persoon, maar tegelijkertijd geaccepteerd worden door diezelfde gemeenschap. Mellink duikt in archieven en registers om te achterhalen hoe het onderwijs aan dit paradoxale verlangen heeft bijgedragen.

Verscheurde Joodse familie

Interview met theatermaker Ilay den Boer (1986) over het boek Het beloofde feest. Over de scheuren in een joodse familie.

[Interview] “Tussen 2008 en 2013 heb ik, ook onder de titel Het beloofde feest, zes theatervoorstellingen gemaakt: over mijn moeder, mijn oma, mijn vader, mijn opa,

Zeven keer sterven

[Recensie] Als ik u zeg dat de roman is gesitueerd in een geïsoleerd landhuis op het Engelse platteland, als ik u verder vertel dat het verhaal zich afspeelt op een onbepaald moment in de jaren twintig of dertig, als ik daaraan toevoeg dat er een strikte tweedeling is tussen de elite en de bediendes, als ik bovendien meld dat er een buitenechtelijk kind in het spel is en dat een der aanwezigen lang geleden ooggetuige is geweest van een belangrijke gebeurtenis,