Een schapenboet en een schelp vertellen een indringend verhaal

[Recensie] Schapenboet op het strand laat zien dat een boek geen vierhonderd bladzijden hoeft te tellen. Soms is zestig bladzijden genoeg om te beschrijven wat je echt wilt vertellen. Dick Ridder (1951), onder meer radioprogrammamaker bij de NCRV en RTV Drenthe en schrijver van Nederlandstalige songteksten en composities vertelt met dit persoonlijke,

Wie zó gewaagd kan schrijven…

[Recensie] Meer dan zestig Duitse uitgeverijen weigerden de publicatie van Der Nazi & der Friseur, de redenen van afwijzing varieerden van “het ontbreken van details” tot “over het hoofd gezien.”
De echte reden lag elders, het was de manier waarop Hilsenrath over de Holocaust schrijft.

“Men was het erover eens dat een verwerking van de Shoah in de vorm van een bijzonder bittere,

Pittige thematiek, vermengd met een pollepel en soulfood

[Recensie] Madame Jeanette is de tweede roman voor volwassenen van Mireille Geus, die een heel oeuvre aan jeugdliteratuur bij elkaar schreef. Haar dertig jeugdboeken werden bekroond met onder andere de Gouden Griffel en veelvuldig vertaald. Eigen jeugd en afkomst van de auteur zijn in Madame Jeanette het vertrekpunt geweest voor een warmbloedig en sympathiek verhaal over culturele identiteit,

De korsten van het leven

[Recensie] Met Al mijn vaders heeft de van oorsprong Roemeense schrijfster Mira Feticu een bijzonder gelaagd boek geschreven. Bijzonder, omdat ze het verhaal van Myra Ionescu schetst met La divinia commedia/De goddelijke komedie van Dante Alighieri als leidmotief.

“[…] Dante, die alle klootzakken naar de hel stuurde.”

Herinneringen van een jonge boekenwurm

[Recensie] Hemel die nergens ophoudt vertelt over de jeugd van Meta. Het begint bij haar vroegste herinnering, als ze 2,5 jaar is, en het eindigt als ze een jaar of 12 is. Ze heet niet echt Meta, maar wordt zo genoemd naar haar favoriete sprookje. Meta is een enorme boekenwurm. Ze kan al jong lezen en haar leeshonger voert haar naar de klassieken uit de boekenkast van haar vader,

Kooi of uitkijkpost?

De eerste zin

“Alle spijkers die uitsteken moeten naar binnen geslagen worden.”

Recensie

Een jonge vrouw is voor de laatste keer op bezoek in het oude appartement van haar moeder. Met uitzondering van de eettafel zijn de meubels al verhuisd. Terugdenkend aan haar kindertijd, toen ze met haar broer Noah een spel speelde waarbij die tafel een boot was en ze moesten zeggen wat ze zagen,

IJskoud en hartstochtelijk tegelijk

[Recensie] Jaren na Johannes’ dood besluit zijn dochter dat ze zijn as wil bezitten. Ze denkt terug aan haar trieste jeugd, verlaten door beide ouders, ondergebracht bij haar grootmoeder, later op kostschool. Ze leerde doen alsof, werd onverschillig. Haar vader kende ze nauwelijks.

In 2003 werd Proleterka van de Zwitserse Fleur Jaeggy (1940) door The Times uitgeroepen tot een van de beste boeken van het jaar.

Een tijd om naar terug te verlangen

[Recensie] We kennen Marcel Pagnol voornamelijk als schrijver van het boek Manon des sources. Een boek dat succesvol verfilmd werd. De hier gerecenseerde roman Mijn kinderjaren in de Provence is autobiografisch en bestaat uit de eerder gepubliceerde delen De gloriedagen van mijn vader en Het kasteel voor mijn moeder.

Een broer uit duizenden – hilarische jeugdherinneringen

[Recensie] Toon Tellegen (1941), opgegroeid in het Zuid-Hollandse plaatsje Den Briel als zoon van de plaatselijke dokter, had een zes jaar oudere broer, Ben Tellegen. In De Seringenboom haalt Tellegen herinneringen aan hem op. De grote broer was een held voor de jonge Toon: de sterkste jongen ooit, de grootste eter ooit,