Standvastig en vasthoudend

[Recensie] Wie Bernhard Schlink’s De voorlezer uit 1995 heeft gelezen – zijn eerste roman waarmee de auteur zich duidelijk op de literaire kaart heeft gezet – herinnert zich het verpletterende slot en de uitgekiende structuur die meteen duidelijk maakten dat een er groot schrijver in hem huist. Zijn roman De vrouw op de trap is met dezelfde kwaliteit binnengehaald,

Een doorgewinterde schrijver aan het eind van zijn leven

[Recensie] In het zesde en laatste deel van zijn autobiografie reist Konstantin Paustovski naar allerlei uithoeken van de Sovjet-Unie. Het begint echter treurig, met de dood van zijn moeder en zijn zus. Nu heeft hij geen familie meer. Dat ontheemde gevoel komt verder niet meer aan bod. Het lijkt wel of mede-schrijvers zijn familie zijn geworden: journalisten die hij ontmoet op de redactie van kranten,

De taal van de rouw

Toen we langs een begrafenis liepen zei je tegen ons:
‘Buk je, laat ze niet je maten nemen.’
Dat was je raad, je wijze raad.
En het was inderdaad een goed advies,
maar je vergat iets wezenlijks:
jij had ook moeten bukken.

Hoe kun je nou je voorouders vermoorden?

Günther Anders, hij studeerde bij Heidegger, huwde Hannah Arendt en schreef boeken over een verzonnen land.

[Recensie] Een wonderlijker verhaal dan De vooroudermoord van Günther Anders (1902-1992) heb ik in tijden niet gelezen. Is het wel een verhaal? Het oogt eerder als een wetenschappelijk artikel,

Schuldgevoel en verlies van het vertrouwen in het leven

[Recensie] Het succes van schrijver Jan Vantoortelboom kon niet op. Zijn debuutroman De verzonken jongen werd bekroond met de Bronzen Uil voor beste Nederlandstalige debuut. En zijn tweede boek, Meester Mitraillette, werd uitgeroepen tot Boek van de maand bij de DWDD. Hoog tijd om kennis te maken met het werk van Vantoortelboom.

Een bijzonder en boeiend verhaal over Canetti’s jonge jaren

[Recensie] Tijdens het lezen van een aantal romans van Iris Murdoch kwam ik de naam Elias Canetti tegen, hij was één van Murdochs minnaars en ik weet dat minimaal één roman aan hem werd opgedragen, Vlucht voor de tovenaar (The Flight from the Enchanter, 1956),

Meeslepend, sociaal, rauw en realistisch

“Nu werd hij luid toegejuicht en vanaf dat ogenblik kwam Etienne op de achtergrond. De sprekers volgden elkaar nu op de boomstronk op met drukke gebaren en wilde voorstellen, in een waanzinnige uitbarsting van fanatisme. De maan scheen neer op de menigte, het diepe woud lag zwijgend rondom die moordkreten….”

[Recensie] In dit deel,

Umberto Eco over logica, barok, Hitler en meer

In een verzameling van lezingen vereffent de Italiaanse schrijver onder andere een aantal kleine rekeningen, zoals met concurrent Dan Brown. Hij trakteert ons ook op een aantal zeer vermakelijke inzichten.

[Recensie] Volgens de overlevering leidde Protagoras de student Evatlus voor de helft van de prijs op tot jurist. De tweede helft zou Evatlus dan betalen na zijn eerste gewonnen zaak.

Gevoelloze dienaar

[Recensie] Het fenomeen butler is misschien niet uitsluitend Brits, maar is wel typerend. Zelfingenomenheid, conservatisme, afstandelijkheid  en onderdanigheid die neigt naar kadaverdiscipline zijn zo van die eigenschappen waarover je moet beschikken om geschikt te zijn om dat beroep te kunnen uitoefenen. In De rest van de dag beschrijft Kazuo Ishiguro hoe het leven van zo’n gevoelloze dienaar eruit kan hebben gezien.

Aangrijpend en humoristisch tegelijk

Scandinavië lijkt een patent te hebben op schrijvers die in staat zijn om boeken te schrijven over mensen die in zekere mate afwijkend gedrag vertonen, denk aan auteurs als Erling Jepsen, Erlend Loe en Jonas Jonasson. Met het boek De kamer lijkt Jonas Karlsson zich bij dit groepje te hebben gevoegd.