Manipulatief spel met de lezer

[Recensie] “Goed, waar wacht je nog op? Strek je benen uit, leg je voeten rustig op een kussen, op twee kussens, op de armleuningen van de divan. […] Zorg ervoor dat er in geen geval schaduw over de bladzijde valt, maar ook geen al te schel licht.” Zo wordt de lezer toegesproken die zojuist Als op een winternacht een reiziger van Italo Calvino heeft aangeschaft.

Herhaling van zetten

[Recensie] In boeken van Haruki Murakami kom je nogal vaak dezelfde elementen tegen. Het zorgt er enerzijds voor dat zijn boeken herkenbaar zijn, maar ook dat er nogal eens momenten zijn dat het erop lijkt dat hij zichzelf herhaalt. De opwindvogelkronieken is daarvan een goed voorbeeld. Hoe dat komt is nooit helemaal goed te achterhalen.

Mysterieus liefdesverhaal

[Recensie] Katja en Jacob lijken perfect voor elkaar. Oké, misschien is het vreemd dat ze wél getrouwd zijn, maar niet samenwonen, maar meestal hebben ze het best gezellig samen. Wanneer Katja een operatie moet ondergaan, blijkt Jacob echter weinig steun te kunnen bieden, en verdwijnt hij langzaam (en dan opeens plotsklaps) uit haar leven. Katja weet niet zo goed hoe alles nu verder moet,

El ritmo propio

[Recensie] De in Colombia geboren Marita Coppes is een echte verhalenverteller en dat talent heeft ze ten volle gebruikt in haar debuutroman De laatste verhalenweefster.

Het boek opent met een tekening van een heupweefgetouw. Een systeem van weven dat een grote en belangrijke plaats in dit verhaal heeft gekregen.

Dan liever vlooien

[Recensie] De koorddanser loopt over een touw dat slap is gespannen in een vrijwel lege kamer. Hij heeft zijn balanceerstok tegen de muur gezet, een zwarte kleed over zijn hoofd gedrapeerd en op zijn kruin draagt hij een rood bord met daarop een groene, glazen fles. Op de achtergrond zien we een muur met een verkleurd rood behang,