Liederrijk en jongensachtig poeziedebuut

[Recensie] Van de vierkante man, het poëziedebuut van Ilja Leonard Pfeijffer, heeft iets van een maandagochtendsandwich. Een maandagochtendsandwich bestaat uit oud brood van zaterdag maar heeft als beleg het beste van wat uit het weekeind overbleef: geraffineerde vissalade, vliesdun gesneden wild. De bundel van Pfeijffer begint evenmin veelbelovend. Wie zich daarentegen door het oude brood van een paar poëticale verzen heen eet en het droge einde op de koop toe neemt,

Tot gas zult gij wederkeren

[Recensie] Sinds jaar en dag verschijnt er van Komrij slechts mondjesmaat poëzie, meest in bibliofiele edities van enkele bladzijden. Daar lijkt een kentering in te komen. Zijn zojuist [1999/red.] verschenen bundel, Rook zonder vuur, telt weliswaar ook niet meer dan twintig verzen, maar dit laatste kalenderjaar van het millenni­um kunnen we elke maandagmor­gen op de voorpagina van het Algemeen Dag­blad een sonnet van Komrij aan­treffen.

Niet omdat er antwoorden zijn

[Recensie] Een van de dingen waar Rutger Kopland patent op heeft is de vraagtekenloze vraag. Ik geef toe, dat ging wel eens vervelen de laatste bundels, en ook in zijn vorige week verschenen Over het verlangen naar een sigaret komen zulke zacht betogende vragen vaak terug, als de bromvlieg op een bewolkte zomeravond.

Het leven van Johan Andreas dèr Mouw

[Recensie] Beetje sneu verhaal. Komt op 29 juli 1919 eindelijk je eerste dichtbundel uit, ben je net drie weken daarvoor overleden. Het overkwam Johan Andreas dèr Mouw, wiens volwassen leven toch al geen feestje was. Een misgelopen academische carrière als filosoof, verboden en onbeantwoorde liefdes, een Achterhoeks schandaal dat de landelijke pers haalde,

Alleen het ogenblik is oud

[Recensie]  Er kleeft iets merkwaardigs aan klassieke poëzie. Sommige regels zijn zo bekend dat ze tot op de draad versleten lijken. “Egidius waer bestu bleven” dreigt een regel te worden als “Wilhelmus van Nassouwe”; “Lees maar, er staat niet wat er staat” krijgt dezelfde allure als “Even Apeldoorn bellen” en “Denkend aan Holland zie ik brede rivieren”

De schrik huist in de kamer

[Recensie] Waarover gaan de gedichten van Eva Gerlach? Over teneergedrukt worden en weer opfladderen – voorzover poëzie tenminste ergens over gaat, en niet gewoon iets is.

Gerlach, van wie twee weken geleden [1999/red.] bekend werd dat zij de P.C. Hooftprijs krijgt, publiceerde vorig jaar Niets bestendiger.

Onbestemd aan de douane

[Recensie] Het heeft iets overrompelends om een poëziebundel te beginnen met een gedicht dat Aankomsthal heet. Daarmee maak je in één klap een vliegveld van je hele bundel, met alle associaties die dat bij je oproept. Op een vliegveld ligt de hele wereld aan je voeten, al bestaat die vooralsnog uit bagagebanden,

Biografie over C. Buddingh’

“Ik ben de blauwbilgorgel,
Mijn vader was een porgel,
Mijn moeder was een porulan,
Daar komen vreemde kind’ren van.
Raban! Raban! Raban!”

(Fragment uit De blauwbilgorgel  van C. Buddingh’)

[Recensie] Zo luidt de eerste strofe uit het alom bekende gedicht De blauwbilgorgel van C.

Het voorhoofd vol wanhoop

[Recensie] Geweld komt aan. Ook het zien van geweld. Grootschalig geweld, oorlog, komt zo aan dat een goede weergave ervan bijna onmogelijk is. Zodat het steeds weer moet – ik bedoel de wéérgave ervan. Maar misschien ook wel dat geweld zelf. Bij de inmiddels uitvoe­rig bekroonde oorlogs­film van Steven Spielberg, Saving Private Ryan,

Lachen is taboe. Platonische gedichten van Cees Nooteboom

[Recensie] De dichter Cees Nooteboom heeft alles wat je van een dichter op leeftijd maar verwachten kunt. Zijn poëzie is gerijpt, dat wil zeggen diepzinnig in haar eenvoud, filosofisch van strekking en zelfs spiritueel. Nootebooms gedichten zijn muzikaal en leggen een technische beheersing aan de dag terwijl het oeuvre een overzichtelijke omvang heeft van enkele honderden bladzijden.