De provocateur is een serieus dichter geworden

[Recensie] Op een foto uit 1964 zien we de onlangs [1999/red] zeventig geworden Armando voor een van zijn schilderijen poseren. Truitje, kettinkje, tatoeage en een blik in de ogen, die lijkt te zeggen: kom maar op, als je durft. Van deze lefgozer wil je wel geloven dat hij regels kan schrijven als:

“wij spreken niet wij zeggen niets
maar de lucht is vol ik wil nu doden.”

Ze staan in zijn debuut Verzamelde gedichten,

Zwaar dreunt het denken op een stuurloos leven

[Recensie] Leo Vroman, bioloog en dichter, heeft zinnen herhaaldelijk vergeleken met eiwit-ketens. Maar wie zijn poëzie leest is geneigd taal eerder op te vatten als een Ierse pub bij sluitingstijd. Straalbezopen haken de woorden zich aan elkaar vast en zwalkend gaan ze over de bladzijden naar beneden. Gewone woorden waren het,

Mix van emoties

De gedichten in de eerste twee delen van de bundel Koelkastlicht van de Nederlands-Iraakse dichter Rodaan Al Galidi zijn veel serieuzer dan die in het derde deel, dat vol humor zit. Ik begin te lezen bij het begin, maar maak af en toe een uitstapje naar achteren, waarin bijvoorbeeld staat:

Gedicht over rijk zijn

De Nederlander
is moe.

Slechte altsax aan de Seine. Gedichten

[Recensie] Bernlef is bij uitstek een dichter van het grensgebied. Veel titels van zijn vroegere bundels wijzen daar al op; naast Grensgeval (1972) bijvoorbeeld Bermtoerisme (1968) of Geest­gronden (1988). Wie zijn gedichten leest, verkeert voortdurend op overgangsterrein.

Ook letterlijk: zo is het grensgebied tussen land en water een echte Bernlef-locatie,

Provocerend naïeve gedichten van Elly de Waard

[Recensie] Dichten in de eenentwintigste eeuw: heeft het niet iets bespottelijks? De hoge roep van de poëzie lijkt nauwelijks meer van deze tijd. Wie dan ook nog schrijft over de natuur, de ziel en de liefde, zonder enige aandacht te besteden aan de snelle digitale wereld van vandaag, is gedoemd op de reservebank van de publieke aandacht weg te kwijnen.

Toegankelijke gedichten van Frouke Arns

[Recensie] Frouke Arns is stadsdichter van Nijmegen. Dat verbaast mij niet, want haar gedichten zijn toegankelijk: vaak kort en in eenvoudige taal, over thema’s die we allemaal wel herkennen. Mensen die je misschien kent bestaat uit drie delen. Het eerste speelt zich dicht bij huis af.

Op een balkon van een flat voert iemand
zijn longen aan de wolken,

Bloemlezing van Judith Herzberg

[Recensie] Het thema van de Boekenweek [in 1994/red.] is poëzie, het boekenweekgeschenk bestaat uit proza. Maar een gegeven paard kijk je niet in de bek – zeker niet als je iets van Hella Haasse krijgt. Toch was een bundel gedichten ook niet gek geweest. Daarvoor had de vorige week verschenen bloemlezing van Judith Herzberg,

Niet omdat er antwoorden zijn

[Recensie] Een van de dingen waar Rutger Kopland patent op heeft is de vraagtekenloze vraag. Ik geef toe, dat ging wel eens vervelen de laatste bundels, en ook in zijn vorige week [2001/red.] verschenen Over het verlangen naar een sigaret komen zulke zacht betogende vragen vaak terug, als de bromvlieg op een bewolkte zomeravond.

Zwieren met de sletpop van de rotzak

[Recensie] In de loop van de jaren zestig hing Lucebert zijn lier aan de wilgen. Voortaan tekende en schilderde hij vooral. Toen in 1974 zijn Verzamelde gedichten verschenen, kon de voormalige Keizer van de Vijftigers als klassiek dichter worden bijgezet en in 1980 verklaarde hij zelfs helemaal geen poëzie meer te schrijven.

Gedichten van H.C. ten Berge

[Recensie] Wie het de laatste tijd [2001/red.] niet meer zo goed kan volgen in de Nederlandse poëzie mag opgelucht ademhalen. Er is weer een nieuwe H.C. ten Berge. Ten Berge was in de jaren zeventig en tachtig een toonaangevend dichter. Acht jaar geleden echter bundelde hij zijn verzen in Materia prima en sindsdien leek het gedaan,