Provocerend naïeve gedichten van Elly de Waard

[Recensie] Dichten in de eenentwintigste eeuw: heeft het niet iets bespottelijks? De hoge roep van de poëzie lijkt nauwelijks meer van deze tijd. Wie dan ook nog schrijft over de natuur, de ziel en de liefde, zonder enige aandacht te besteden aan de snelle digitale wereld van vandaag, is gedoemd op de reservebank van de publieke aandacht weg te kwijnen.

Toegankelijke gedichten van Frouke Arns

[Recensie] Frouke Arns is stadsdichter van Nijmegen. Dat verbaast mij niet, want haar gedichten zijn toegankelijk: vaak kort en in eenvoudige taal, over thema’s die we allemaal wel herkennen. Mensen die je misschien kent bestaat uit drie delen. Het eerste speelt zich dicht bij huis af.

Op een balkon van een flat voert iemand
zijn longen aan de wolken,

Bloemlezing van Judith Herzberg

[Recensie] Het thema van de Boekenweek [in 1994/red.] is poëzie, het boekenweekgeschenk bestaat uit proza. Maar een gegeven paard kijk je niet in de bek – zeker niet als je iets van Hella Haasse krijgt. Toch was een bundel gedichten ook niet gek geweest. Daarvoor had de vorige week verschenen bloemlezing van Judith Herzberg,

Niet omdat er antwoorden zijn

[Recensie] Een van de dingen waar Rutger Kopland patent op heeft is de vraagtekenloze vraag. Ik geef toe, dat ging wel eens vervelen de laatste bundels, en ook in zijn vorige week [2001/red.] verschenen Over het verlangen naar een sigaret komen zulke zacht betogende vragen vaak terug, als de bromvlieg op een bewolkte zomeravond.

Zwieren met de sletpop van de rotzak

[Recensie] In de loop van de jaren zestig hing Lucebert zijn lier aan de wilgen. Voortaan tekende en schilderde hij vooral. Toen in 1974 zijn Verzamelde gedichten verschenen, kon de voormalige Keizer van de Vijftigers als klassiek dichter worden bijgezet en in 1980 verklaarde hij zelfs helemaal geen poëzie meer te schrijven.

Gedichten van H.C. ten Berge

[Recensie] Wie het de laatste tijd [2001/red.] niet meer zo goed kan volgen in de Nederlandse poëzie mag opgelucht ademhalen. Er is weer een nieuwe H.C. ten Berge. Ten Berge was in de jaren zeventig en tachtig een toonaangevend dichter. Acht jaar geleden echter bundelde hij zijn verzen in Materia prima en sindsdien leek het gedaan,

Gekozen door Francine Houben

[Recensie] De VSB Poëzieprijs is sinds 1992 dé prijs voor Nederlandstalige poëzie en bekroont jaarlijks de beste  bundel met een bedrag van € 25.000,-. De prijs kent grote laureaten als Hugo Claus, Leo Vroman, Gerrit Kouwenaar, Rutger Kopland en Anneke Brassinga. Recente winnaars zijn Ester Naomi Perquin, Ilja Leonard Pfeijffer en Hannah van Binsbergen.

Radeloos zonder rede

[Recensie] De leraar Frans kwam uit Groningen. Op mijn keurige school viel dat op. Hij was niet altijd even goed te verstaan, zeker niet als hij opgewekt in het Frans begon. Het klonk een beetje zoals ze in de Provence praten, maar dan versneden met boorslijpsel van rotte kiezen. “Albert Camus”, zo zei hij eens,

Grunberg: slechte sex leidt soms tot goede poëzie

[Recensie] Harry Mulisch schrijft het boekenweekgeschenk pas na zijn zeventigste. Arnon Grunberg deed het al toen hij zesentwintig was. Riskant. Want is er nog leven na het boekenweekgeschenk of zijn die honderdduizenden exemplaren de grafzerk op je schrijverschap? Wellicht uit angst daarvoor begon Grunberg te schilde­ren. En waarschijnlijk ook voor de grap,

Liederrijk en jongensachtig poeziedebuut

[Recensie] Van de vierkante man, het poëziedebuut van Ilja Leonard Pfeijffer, heeft iets van een maandagochtendsandwich. Een maandagochtendsandwich bestaat uit oud brood van zaterdag maar heeft als beleg het beste van wat uit het weekeind overbleef: geraffineerde vissalade, vliesdun gesneden wild. De bundel van Pfeijffer begint evenmin veelbelovend. Wie zich daarentegen door het oude brood van een paar poëticale verzen heen eet en het droge einde op de koop toe neemt,