Het leven van Johan Andreas dèr Mouw

[Recensie] Beetje sneu verhaal. Komt op 29 juli 1919 eindelijk je eerste dichtbundel uit, ben je net drie weken daarvoor overleden. Het overkwam Johan Andreas dèr Mouw, wiens volwassen leven toch al geen feestje was. Een misgelopen academische carrière als filosoof, verboden en onbeantwoorde liefdes, een Achterhoeks schandaal dat de landelijke pers haalde,

Alleen het ogenblik is oud

[Recensie]  Er kleeft iets merkwaardigs aan klassieke poëzie. Sommige regels zijn zo bekend dat ze tot op de draad versleten lijken. “Egidius waer bestu bleven” dreigt een regel te worden als “Wilhelmus van Nassouwe”; “Lees maar, er staat niet wat er staat” krijgt dezelfde allure als “Even Apeldoorn bellen” en “Denkend aan Holland zie ik brede rivieren”

De schrik huist in de kamer

[Recensie] Waarover gaan de gedichten van Eva Gerlach? Over teneergedrukt worden en weer opfladderen – voorzover poëzie tenminste ergens over gaat, en niet gewoon iets is.

Gerlach, van wie twee weken geleden [1999/red.] bekend werd dat zij de P.C. Hooftprijs krijgt, publiceerde vorig jaar Niets bestendiger.

Onbestemd aan de douane

[Recensie] Het heeft iets overrompelends om een poëziebundel te beginnen met een gedicht dat Aankomsthal heet. Daarmee maak je in één klap een vliegveld van je hele bundel, met alle associaties die dat bij je oproept. Op een vliegveld ligt de hele wereld aan je voeten, al bestaat die vooralsnog uit bagagebanden,

Biografie over C. Buddingh’

“Ik ben de blauwbilgorgel,
Mijn vader was een porgel,
Mijn moeder was een porulan,
Daar komen vreemde kind’ren van.
Raban! Raban! Raban!”

(Fragment uit De blauwbilgorgel  van C. Buddingh’)

[Recensie] Zo luidt de eerste strofe uit het alom bekende gedicht De blauwbilgorgel van C.

Het voorhoofd vol wanhoop

[Recensie] Geweld komt aan. Ook het zien van geweld. Grootschalig geweld, oorlog, komt zo aan dat een goede weergave ervan bijna onmogelijk is. Zodat het steeds weer moet – ik bedoel de wéérgave ervan. Maar misschien ook wel dat geweld zelf. Bij de inmiddels uitvoe­rig bekroonde oorlogs­film van Steven Spielberg, Saving Private Ryan,

Lachen is taboe. Platonische gedichten van Cees Nooteboom

[Recensie] De dichter Cees Nooteboom heeft alles wat je van een dichter op leeftijd maar verwachten kunt. Zijn poëzie is gerijpt, dat wil zeggen diepzinnig in haar eenvoud, filosofisch van strekking en zelfs spiritueel. Nootebooms gedichten zijn muzikaal en leggen een technische beheersing aan de dag terwijl het oeuvre een overzichtelijke omvang heeft van enkele honderden bladzijden.

Als een hond zo ziek

[Recensie] Er zijn talloze bloemlezingen met gedichten over afscheid en dood, maar zeldzamer zijn gedichten over ziekte. De dichter Menno Wigman is recent nog, kort voor zijn plotselinge dood, genomineerd voor de Ida Gerhardt Poëzieprijs 2018 vanwege zijn bundel Slordig met geluk, waarin hij worstelt met zijn lichaam dat hem in de steek lijkt te laten.

Gedichten van Andreas Oosthoek

[Recensie] Wie schrijft, die blijft, luidt het gezegde. Niet altijd is dat waar: van sommige bestsellerauteurs horen we nooit meer iets en hun boeken zijn na een aantal jaar vergeten. Dan zijn er de kundige volhouders, die met enige regelmaat een geslaagde titel aan hun oeuvre toevoegen. Maar er is nog een heel speciale,

Voor de eeuwigheid uit

[Recensie] In zijn laatste, ik bedoel jongste bundel presenteert Remco Campert 48 nieuwe gedichten van uiteenlopende statuur. De thema’s zijn gevarieerd maar de kwaliteit is niet altijd constant. Sommige van de poëmen wekken de indruk voor de vuist weg geschreven te zijn, in een godverlaten slapeloos uur wellicht, waarin de drang tot schrijven het wint van compositorische uitdagingen.