Bedreigde burgermannen

[Recensie] Laatst hoorde ik het weer van een boekhandelaar: verhalenbundels verkopen niet. Alleen die van Alice Munro, zei hij, maar die schreef dan ook geen romans. Merijn de Boer schrijft wel romans,  De nacht (2014) en ‘t Jagthuys (2016) en heeft nu weer een nieuwe verhalenbundel. Met De geur van miljoenen bewijst hij,

Verhalen van Wim Daniëls

[Recensie] Wim Daniëls (1954) is schrijver, taalkundige en acteur. Daniëls werkte enkele jaren als leraar Nederlands en Duits in het middelbaar onderwijs. Vervolgens was hij vijf jaar als tekstwetenschapper verbonden aan de Open Universiteit. Sinds 1994 is hij fulltime schrijver en taaladviseur. Hij geeft ook veel lezingen en voordrachten. Vijf jaar lang was hij columnist bij het tv-programma Spijkers met koppen en trad als taalkundige regelmatig op bij de talkshow van Pauw en Witteman.

Erotische verhalen van Peter Andriesse

[Recensie] “Die Peter Andriesse die kan er wat van, hè?” zei Rudy Kousbroek twintig jaar geleden tegen me toen ik hem ontmoette op de Pasar Malam in den Haag. Hij had daar eerder in het Kooktheater met veel flair een sambal goreng corned beef staan maken voor een groep idolate lezeressen. “Ja, die Indische verhalen zijn goed,”

Op zoek naar het unheimliche

“Schrik op schrik, hoe blijft een mens gezond!” placht mijn moeder (afkomstig uit Oudewater) te zeggen als haar iets onverwachts overkwam.

[Recensie] Nijlpaard op Loosdrecht, het verhalendebuut van Helge Bonset (auteur van Nooit met je rug naar de klas) kan de lezer ook wat onrustig maken.

Verhalen uit een Noord-Hollands dorp

[Recensie] Hannah van Wieringen (1982) volgde de opleiding Writing for Performance aan de Faculteit Theater van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. Vanaf 2006 nam ze deel aan Gastschrijvers, een schrijflaboratorium van Het Gasthuis. Hier viel ze op met de eenakters Reiger ex Machina (2006) en Lege Plek (2007).

Eenaktertjes

[Recensie] Goed kunnen schrijven en merken dat je niets te melden hebt, dat lijkt mij het ergste wat een auteur kan overkomen. En het zal vaak genoeg gebeuren, want wat valt er – alles overziend – aan zinnigs mee te delen? Uit de nimmer aflatende stroom van nieuwe titels blijkt dat veel schrijvers met dat probleem wel raad weten,

Over zien, kijken en visie

[Recensie] Een vrouw staat mijmerend voor het raam van een huis waar ze al heel lang woont. Over een paar weken gaat ze hier weg. Ze kijkt en ineens lijkt het of de schoorsteen aan de overkant uitrekt tegen de lucht. Een man zit in een café en ziet vanuit zijn ene ooghoek de serveerster en vanuit de andere de langsrijdende tram.

De vroege paranoïa aan het woord

[Recensie] Het thema van de Boekenweek was in 2015 waanzin. Daardoor werd deze Gekkenpraat van W.F. Hermans, een posthume uitgave van verhalen, gedichten en essays plots brandend actueel. Maar eigenlijk kan dat van alle werken van W.F. Hermans gezegd worden, aangezien zijn scherpe stijl en zijn verontrustende verhalen universeel zijn.

Bernlef aan de kop van het peloton: verhalen van de sombere oude dag

[Recensie] In deze tijd [1974/red.] van longkanker, hartontploffingen, fobieën, maagbezwaren en knobbeltjes op de borsten, denkt eigenlijk niemand meer aan de oude dag. Je bent al blij als je met goed fatsoen de zestig haalt. Lukt dat, dan schijn je geleidelijk aan in kalmer vaarwater te komen.

Op zoek naar het verdwijnpunt van alles

[Recensie] Mensen verdwijnen in deze bundel van zes verhalen. Ze verdwijnen niet zo maar. Ze lossen op in het niets. En behalve het gemis bij naasten laten zij bij hen nog iets anders achter: het gevoel dat in dit oplossen ook iets finaals gerealiseerd wordt: “Een ultiem moment waarin we voor het eerst en het laatst alles wat ons leven uitmaakt volledig in bewustzijn kunnen vasthouden…” (p.49).