Leven aan de rivier

[Recensie] Vijftig, zestig jaar geleden was de rechteroever van de Saramaccarivier opgedeeld in genummerde percelen bewoond door Hindostanen, Javanen en Creolen. De plaatsjes droegen de namen van de vroegere plantages: De Volharding, Carel François, Monkshoop, De Eendracht, Sara Maria, Broederschap, La Prévoyance, De Dankbaarheid, Bombay, Huwelijkszorg, Hildesheim. Er waren wel wat paadjes, maar een weg was er niet.

En toch was het leven een groot feest

De totstandkoming van deze verhalenbundel – zoals in het uitgebreide voorwoord is te lezen – is voor een groot deel op het conto van Eva Biesheuvel te schrijven. 

[Recensie] Op 26 jarige leeftijd – hij kan datum en tijdstip nog exact noemen – werd Maarten Biesheuvel zogezegd krankzinnig en heeft hij sindsdien meerdere malen te maken gehad met opnames in psychiatrisch ziekenhuis Endegeest,

Verhalen van Belcampo

[Recensie] Mijn oom vertelde ons vroeger verhalen voor het slapen gaan als hij bij ons op bezoek was. Soms verzon hij zelf verhalen over een muis, andere keren vertelde hij een verhaal na dat hij gelezen had. De verhalen van Belcampo vond hij erg goed. Zo kregen wij een keer het verhaal te horen over een man die zichzelf tegenkomt in de trein.

Onbereikbaar geworden dorpen

[Recensie] Robert Anker heeft iets met Maarten ‘t Hart. Ooit schreef hij: “We houden allemaal van Maarten,” en in zijn eind vorig jaar [1994/red.] verschenen essaybundel Vergeten licht bekent hij dat dit niet eens ironisch was bedoeld. Het werk van ‘t Hart raakt bij Anker blijkbaar iets zeer wezenlijks, dat hij zelf aanduidt door te spreken over ‘t Harts “merkwaardige berichten uit de nog maar net verdwenen wereld van voor de welvaart en de tv,

 Schrijvers over hun huisdieren

Er stierf niet alleen een dier, er stierf een idee. Een zorgvuldig opgebouwd personage dat mij gered had. Dat kan niet zomaar begraven worden. Dat is niet zomaar klaar. Dat moet ontleed. Het waarom, het hoe. (Georgina Verbaan | Prof. dr. Laurens (kat))

[Recensie] De band tussen mens en dier is voor schrijvers altijd een dankbaar onderwerp geweest.

Jubileumuitgave bij het 100-jarig verschijnen

[Recensie] Op 4 april 2018 verscheen deze jubileumuitgave van Nescio’s bundel De uitvreter, Titaantjes, Dichtertje. Exact honderd jaar nadat Nescio (pseudoniem van J.H.F. Grönloh) in boekvorm debuteerde bij de Haarlemse uitgever en kunsthandelaar J.H. de Bois. In de eerste druk echter stonden de verhalen nog in de volgorde Dichtertje,

Bekroonde verhalen van Thomas Olde Heuvelt

Vorig jaar las Thomas Olde Heuvelt voor tijdens de Nacht van de Literatuur. Dat maakte me nieuwsgierig naar zijn verhalen en daarom leende ik laatst Om nooit te vergeten uit de bieb. Het bevat vijf korte verhalen. Bij elk daarvan vertelt Thomas hoe het is ontstaan en welke prijzen hij ermee heeft gewonnen,

Avonturen in bos en veld – van onze kleine held

[Recensie] Schrijvers die bekendheid genieten via de televisie moeten uitkijken als ze in de ik-vorm schrijven. Want elke lezer ziet hen voor zich en kan sommige activiteiten wel en andere juist niet met deze auteur verbinden.
Zo kan het ene medium het andere dwars zitten.

Bij Maarten ’t Harts nieuwe verhalenbundel De moeder van Ikabod is dat niet het geval,

Jagen op konijnen met een machinegeweer

Op 1 maart was er in de Vooruit in Gent de boekvoorstelling van ZWART, de veelbesproken verhalenbundel van negentien Vlaamse en Nederlandse auteurs met Afrikaanse roots. Begin februari 2018 publiceerde Jamal Ouariachi er in Vrij Nederland al een opgemerkte kritische analyse van. “ZWART is een racistisch pamflet”,

Nederlandse vertelcultuur

[Recensie] Sprookjes bestaan er voor jong en oud. Ook in de huidige tijd leven sprookjes voort in de voorleescultuur en worden ze vertaald naar films van bijvoorbeeld Walt Disney. In Nederland waren enkele jaren geleden voor volwassenen Sneeuwwitje, Assepoester en Doornroosje de meest populaire sprookjes. De kinderen wisselden Doornroosje in de top 3 in voor Roodkapje.