Beschreven in hallucinante beelden

[Recensie] Werd ik door het vorige boek, De vogels van Tarjei Vesaas al gegrepen, Het ijspaleis evenaart zijn voorganger absoluut. De omslag heeft dezelfde sfeer. Gekleurde witte, grijze en zandkleurige onregelmatige brokken contrasteren met het felle aandacht-vragende rood van het rechterkant. Het rood roept beelden op van onheil en gevaar.

Veel gepraat, veel wol

[Recensie] Knausgård, wie kende vóór het jaar 2000 buiten Noorwegen die naam? Enkele insiders misschien, of een obscure literaire agent, maar voor een breed publiek was deze Karl Ove een totaal onbekend persoon. Dat begon te veranderen toen hij in 2004 zijn redelijk verkopende boek Engelen vallen langzaam publiceerde. Maar het veranderde pas echt bij verschijnen van zijn zesdelige romancyclus Mijn strijd,

Ver weg van de oppervlakte…

[Recensie] Deze zeer lijvige roman is er eentje van de buitencategorie. Hij zou nu al een moderne klassieker genoemd kunnen worden. Door thema’s volop de ruimte te geven krijgt het boek diepte, inhoud en verband. Harstad doet niet aan ‘aanstippen’, hij gaat grondig te werk met opsommingen, lange beschouwingen en gedetailleerde observaties van gedachten en handelingen.

Mattias, nummer twee uit zelfbehoud. Hij kan niet anders.

“Het vereist enorme wilskracht, mazzel en vakkundigheid om eerste te worden. Maar er is een reusachtig hart voor nodig om nummer twee te zijn.”

[Recensie] Dit is een van de vele mooie zinnen en het levensmotto van de hoofdpersoon, Mattias, in Buzz Aldrin, waar ben je gebleven?

Onmogelijke liefde

Het is niet voor niets dat in het eerste hoofdstuk van Buiten de orde van Tomas Espedal  wordt verwezen naar de historische briefwisseling tussen Abélard en Héloïse (zie link). Het gaat over een onmogelijke liefde die geen stand kan houden, anders dan in de brieven die zij elkaar sturen. Het is het thema van deze roman van deze Noorse auteur die in eigen land al heel wat prijzen heeft weten te winnen.

Stilstaan versus beweging

In Het verhaal van een huwelijk van Geir Gulliksen (vertaald uit het Noors door Geri de Boer) doet verteller Jon verslag van het pijnlijke verval van zijn huwelijk. Hij doet dit door het verhaal, hun huwelijk, vanuit het perspectief van zijn vrouw te vertellen.

Hij noemde haar Japie, zijn vrouw. Omdat ze altijd alles goed wilde doen en nooit opgaf als ze iets voor elkaar wilde krijgen.

Rurale dorpjes en klassenverschillen in het oude Noorwegen

[Signalering] Door Tussen april en september waait een gure wind. Niet zozeer omdat de schrijver en hoofdpersoon van deze autobiografische roman uit Noorwegen komt, maar omdat Tomas Espedal een moeilijke periode in zijn leven beschrijft. Espedal’s ex-vrouw en moeder zijn kort na elkaar overleden. Zijn jonge dochter woont weer bij hem.

De Scandinaviërs komen

Voor wie er van houdt zijn er de komende week diverse evenementen met schrijvers uit het hoge noorden die waarschijnlijk de moeite waard zijn om te bezoeken. Uitgeverij Podium haalt Dorthe Nors, Gunnhild Øyehaug en Johan Harstad naar Nederland. Van alles drie zijn onlangs vertalingen verschenen. Spiegel, spiegel, schouder van Nors kreeg al aandacht in de pers.

Boeken over kracht en zwakte

[Essay] De afgelopen jaren waren er aanslagen in Europa en zagen we beelden van belegerde steden in het Midden–Oosten. Velen vragen zich af wat de komende tijd ons zal brengen. In die onrust zoeken sommigen overzicht en inzicht. Voor een individu, staan de in de tijd, is dat soms moeilijk dat overzicht te krijgen.