Identiteitspolitiek leidt de aandacht af van de klassenstrijd

[Recensie] Identiteitspolitiek is tegenwoordig bijna een scheldwoord. Wie aan identiteitspolitiek doet, heeft alleen oog voor de eigen groep en niet voor het algemeen belang. Identiteitspolitiek maakt onterecht onderscheid tussen die groep en anderen, benadrukt onbelangrijke zaken en vergeet essentiële kwesties, zo luidt de aanklacht.  Ewald Engelen verwoordt deze beschuldiging met grote felheid.

Rechten heb je niet voor zelf alleen

[Recensie] Mensenrechten lijken in Nederland iets vanzelfsprekends. Wie is er niet voor? Die vanzelfsprekendheid ontneemt het zicht op een paar lastige kwesties en op de revolutionaire eigenschappen van de rechten van de mens.

Pas zeventig jaar geleden nam de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens aan.

De bluf van een geestige stilist

[Recensie] “Het gaat uitstekend met Frankrijk,” zei de acteur Coluche eens; “het land staat er veel beter voor dan volgend jaar.” Of de Fransen daar zelf om kunnen lachen is de vraag. In zijn bundeling van grotendeels in Hollands Maandblad verschenen essays beschrijft H.L. Wesseling hun ‘declinisme’, het lamlendig pessimisme dat de Fransen koesteren na de dertig ‘glorieuze jaren’ van na de oorlog.

“Wilders en zijn aanhang kunnen blij zijn met dit boek”

[Recensie] Wilders heeft gelijk. Dat is de kortst mogelijke samenvatting van het boek Zo gek is het geworden van Arthur Blok over Geert Wilders en de PVV. Wilders gaat tegen de stroom in, zet misstanden rond migratie, integratie en islamitisch extremisme op de kaart, en doet dat met een feitelijke onderbouwing,

Bas Heijne’s Verlichting uit Zwanenburg

“Die typisch Hollandse vraag aan columnisten,” zo begon Bas Heijne zijn slotcolumn weken geleden in deze krant, de vraag “waar had je het mis?” In Hoe Hollands wil je het hebben?, een keuze uit zijn stukken van de laatste tweeëneenhalf jaar, noemt hij ook sarren op de werkvloer en het gedreig van Wilders “typisch Nederlands”.

Dit nalatenschap moet gekoesterd worden

[Recensie] Er is de afgelopen tijd [1991/red] veel lof neergedaald op het hoofd van Jacques de Kadt (1897-1988), soms uit de meest verrassende hoeken en gaten. Maar het grootste compliment kreeg hij twee weken geleden in de Volkskrant van Battus, die zich een column lang in alle bochten wrong om De Kadts naam maar niet te hoeven noemen.

Wat we kunnen leren van Plato en zijn tijdgenoten

[Recensie] In het voorwoord van De erfenis van de oudheid voor de mens van nu van Robert Nouwen wordt duidelijk dat hij in dit boek wil schetsen hoe de vraagstukken uit de oudheid ons nu nog steeds bezighouden. Zo stelt hij dat de staatkundige geschriften van Plato ons nu nog rekenschap geven van talloze verschillen tussen het Griekenland van de vijfde en vierde eeuw voor Christus en onze maatschappij.

Politieke fotografie tijdens het interbellum

[Signalering] De Duitse fotograaf Erich Salomon (1886-1944) fotografeerde in het interbellum de groten der aarde en was als een soort moderne hofschilder werkzaam bij zowel de Duitse Reichstag als de Kamers van de Nederlandse Staten-Generaal. De foto’s die hij in en rondom beide parlementen maakte staan centraal in dit boek, dat het resultaat is van een unieke samenwerking tussen Nederlandse en Duitse historici en ook in het Duits zal verschijnen.

Modere politieke strategieën

[Recensie] Er is de laatste tijd veel aandacht voor de vraag hoe politieke partijen (maar ook buitenlandse mogendheden en bedrijven) kiezers proberen te beïnvloeden. Dat levert meestal geen fraaie verhalen op: manipulatie met nepnieuws, de al dan niet echte tweestrijd met een tegenstander en het opportunistisch overnemen van andermans politieke ideeën. Deze strategieën en meer komen voorbij in het boek Megafoonpolitiek van Kaj Leers.

Schipperen tussen nationaal en Europees

[Recensie] De Europese Unie stond de laatste jaren in het teken van crises. De financiële crisis, de eurocrisis, de Oekraïne-crisis, de vluchtelingencrisis en de Brexit volgden elkaar in hoog tempo op. De Europese leiders moesten branden blussen, dijken bouwen en reddingsvlotten uitsturen, zelfs letterlijk.

Eigenlijk was de EU helemaal niet ingericht op deze vorm van politiek,