I have always imagined that Paradise will be a kind of library
- Jorge Luis Borges
[Recensie] Aleksandr Skorobogatov kan schrijven, heel goed schrijven. Zijn taalgebruik in zijn nieuwe roman Cocaïne is beeldend, woest en weerbarstig, indrukwekkend. Hij schrijft als een echte Rus en gebruikt prachtige lange zinnen, die vaak lijken te ontsporen maar dan net op tijd, na een woord of 50, weer op hun pootjes terecht komen.
[Recensie] “Je kunt een kind wel uit de oorlog halen, maar hoe haal je de oorlog uit een kind?” Deze slogan komt van Warchild, een stichting die zich overal ter wereld inzet voor kinderen die met oorlog te maken krijgen. Hoe moeilijk het is deze kinderen daadwerkelijk te helpen en hoe groot de inzet van de medewerkers en vrijwilligers is,
[Recensie] Je ouders heb je niet voor het kiezen. Dat geldt natuurlijk voor iedereen, maar de één heeft het toch wel meer getroffen dan de ander. Je zult de zesjarige David Schijndels niet zo snel horen klagen, maar doorsnee ouders heeft hij allerminst. Zijn moeder heeft regelmatig last van manische aanvallen en zijn vader is een grote dromer met mooie verhalen,
[Recensie] De groene eend vertelt het wonderlijke verhaal van een vader die met zijn zwaar autistische zoon in een groene eend door Frankrijk trekt in de hoop dat er iets van een relatie tussen hen zal ontstaan. Er is echter wel een probleempje, want hij heeft zijn zoon zonder toestemming uit een gesloten inrichting gehaald.
[Recensie] De wereld vangen, dat is wat de schrijver wil. Woorden vinden voor het onzegbare. Maar hoe doe je dat? Voor die vraag ziet schrijver in spe Hajé Gerritsen zich geplaatst in De Weergekeerde Bloem, de nieuwe roman van Wessel te Gusskinklo. Tobbend wacht hij op het moment van inspiratie dat hem de woorden ingeeft,
Interview met Lidy Nicolasen, voormalig Volkskrant-journaliste en –columniste en schrijfster van De geuzendochter. De legende van Kiste Trui en de slag op de Mokerheide
“Ik kom uit Malden, een dorpje aan de Maas, vlak onder Nijmegen. Als het echt heel warm was,
[Recensie] Schrijvers hebben soms veel te danken aan trouwe, goede vertalers. Maar de echte winnaars zijn de lezers. Het is de verdienste van August Willemsen dat Fernando Pessoa sedert de jaren zeventig bij ons een vertrouwde naam is geworden, en dat het werk van de Portugees inmiddels ook Nederlandse dichters en musici inspireert.
De eerste zin
“Het wezen, er bestaat misschien zoiets als het wezen van de Westhoek.”
Recensie
Remi is een boerenzoon uit de Westhoek die op het einde van de Tweede Wereldoorlog met een historisch schuldbewustzijn ter wereld komt. Van zijn op de boerderij inwonende oom Marcel hoort hij verhalen over die andere oorlog een paar decennia eerder,
De eerste zin
“Het kind lag te huilen en te spartelen in zijn omgewoelde bed, sloeg met zijn hoofd tegen de houten wand van het ledikant, balde en opende krampachtig zijn met de dag fijner wordende vuistjes, honger lijdend, stikte wanhopig in zijn geschreeuw, alsof het een hint wilde geven dat het gevoerd moest worden,
[Recensie] Tot 2002 kregen alle Chileense jongeren een eindexamen dat bestond uit negentig multiple choice vragen. Alejandro Zambra, een van de rijzende sterren van de Spaanstalige literatuur, nam dat examen als uitgangspunt voor zijn roman Facsímil, in het Nederlands vertaald als Begrijpend Lezen. Het is een van de origineelste romans (of in elk geval een poging daartoe) die ik in jaren gelezen heb.