Kiem van manco’s en manie voor Möring

Vanwege het verschijnen van de Marcel Mörings nieuwste roman, Louteringsberg, herleest Recensieweb zijn oeuvre. Deze recensie is daar een van de resultaten van.

Wie het debuut van Marcel Möring, Mendel (eerst verschenen als Mendels erfenis, in 1990), leest, en daarna zijn nieuwe roman,

Met recht een literaire thriller

Vanwege het verschijnen van de Marcel Mörings nieuwste roman, Louteringsberg, herleest Recensieweb zijn oeuvre. Deze recensie is daar een van de resultaten van.

De term ‘literaire thriller’ zorgt wel eens voor verwarring. Romans die dit etiket opgeplakt krijgen behoren namelijk lang niet altijd tot de literatuur en hoeven eigenlijk aan slechts twee voorwaarden te voldoen: ze moeten in een redelijke stijl geschreven zijn en een optimale spanningsopbouw kennen.

Universeel, leeg, Nederlandser kan niet

De erfenis van Annie M.G. Schmidt is overal: Jip-en-Janneketaal is, negen jaar en vier verkiezingen na de herintroductie, standaard-Haags geworden, en de schrijver die met haar werk in de hand Nederlands leerde, is boekenweekgeschenkauteur geworden. Schmidt zou ook de ironie van beide kwesties inzien: Abdolah is een succesvol multicultureel voorbeeld geworden, met een simpele taal die in algemeenheid en goede bedoelingen niet onderdoet voor politieke slogans.

De dood en het schema

Misschien is dat wel de grootste gemene deler: de nabijheid van de dood. Want het decor, de tijd, de plaats, de personages, hun leeftijd, geslacht, het perspectief en de toon – ze verschillen per verhaal in Willem Jardins tweede boek Negen raven. Maar niet de dood. Voor het meisje dat in ‘Glorietijd’ de veiligheid van een kruipruimte opzoekt,

Benauwde stilstand

Hij leeft in een volkomen vacuüm: Hugo van Loon, romancier en wijnschrijver. Hij levert elke week een column over wijn voor Singer’s Weekblad en om het jaar een nieuwe roman af, hij leeft gelukkig met de veel jongere Loes in een villa in de kustplaats W., hij heeft niets te wensen, niets te klagen.

De olifant klimt, de olifant valt, maar dit is geen roman

Wat is het wezen van de olifant? ‘Hij schraapte zijn keel en klom omhoog, bereikte de top, keek om zich heen, zag de verte, riep: “De verte! Ik zie de verte!” Maakte een danspas van geluk en vervolgens, op één been, een pirouette, struikelde, viel, riep “Hola!” en kwam met een harde klap op de grond terecht.’ Klimmen,

Ladlit voor vermoeide dertigers

Na de eerste pagina’s lijkt Hoi, leuk dat je mijn profiel bekijkt! op luchtige manier de leegheid van het internetdaten te tonen. Prima beschreven, tot Martin Brester zijn verhaal doortrekt naar het gewone leven. Daar komt de lezer in een spagaat. Neem je het verhaal te serieus dan strand je in oppervlakkigheid en vraagtekens.

Fabulerend op zoek naar de schrijver

Joost de Vries is een goede lezer. Toen in het voorjaar van 2009 de hype over 2666, de postume, grote roman van de Chileense schrijver Roberto Bolaño Nederland bereikte, schreef hij in De Groene Amsterdammer een ijzersterke analyse met oog voor Bolaño’s spel met genres en een ongespeeld vermogen te bewonderen.

Elf september, Facebook en vooral veel Ego

Het is 11 september 2001 als Ego Faber en de naamloze ikfiguur uit Maurice Seleky’s debuutroman de eerste woorden met elkaar wisselen. Ze reizen samen in dezelfde trein; het is zo’n dag waarop wildvreemden ineens tegen elkaar beginnen te praten. Ego verkondigt resoluut: ‘Dit zal alles veranderen. Echt!’ En: ‘Ik denk dat deze aanslagen de cesuur zullen vormen in onze moderne geschiedenis.’ De ikfiguur,

De schrijver en het ultieme kwaad

Het Kwaad is een groot woord, maar als iemand er de verpersoonlijking van was, dan Hitler. Als Rudi Herter, u weet wel, de auteur van de vuistdikke bestseller De uitvinding van de liefde, in een televisie-interview uitlegt dat de mythe voor hem het begrip van de werkelijkheid inhoudt,