Opvoeden op z’n Surinaams

[Blog] Roué (wat een mooie naam vind ik dat!) Verveer is cabaretier en acteur. En vader van twee zonen: Randy en Julian. Zelf is Roué opgevoed in Suriname, en in dit boek vergelijkt hij zijn eigen opvoeding met de manier waarop hij zelf zijn zonen nu opvoedt in Amsterdam. Die twee manieren van opvoeden liggen – je raadt het al – mijlenver uit elkaar.

Engelands verloren kolonie

[Signalering] We vergeten het soms, maar voordat Suriname in 1667 in Nederlandse handen kwam, werd het gebied geclaimd door de Engelsen. Matthew Parker beschrijft op aanstekelijke wijze deze Engelse voorgeschiedenis.

Halverwege de 17de eeuw was Suriname voor veel Engelsen een belangrijke en hoopgevende plaats. Na de ‘ontdekking’ van Suriname in 1650 door de gouverneur van Barbados,

Vrijheid in Suriname vóór de afschaffing van de slavernij

Geschiedenisboeken over het slavernijverleden in Suriname gaan meestal over de plantages. Historicus Karwan Fatah-Black onderzocht daarentegen de stad Paramaribo. Vrij onbekend is dat hier, ver voor de afschaffing van de slavernij in 1863, een steeds groter wordende gemeenschap van vrije Afro-Surinamers ontstond.

[Recensie] Dat de plantages een grote rol spelen in de Surinaamse geschiedenis is niet meer dan logisch.

Op elke man maakt ze een onuitwisbare indruk

[Recensie] Maxi Linder was de beroemdste prostituee van Suriname en dit boek vertelt haar levensverhaal. Ze wordt in 1901 geboren als Wilhelmina Rijburg in Paramaribo. De mensen hebben het niet breed, maar ze delen met elkaar wat ze hebben. De jonge Wilhelmina heeft veel gevoel voor rechtvaardigheid en ze geeft graag dingen weg aan wie iets kan gebruiken.

Een familiegeschiedenis van witte Surinamers

[Recensie] Dat Suriname een smeltkroes is van mensen met totaal verschillende achtergronden is bekend, maar terwijl ik dacht dat ik al die bevolkingsgroepen wel van naam kende, kwam er tijdens de Maand van de Surinaamse literatuur toch een nieuwe groep in beeld: de Boeroes. Aan de hand van haar familiegeschiedenis schreef Karin Sitalsing er een non-fictieboek over.

Daendelslezing 2018

Omgaan met een koloniaal verleden

[Recensie] Iedere twee jaar wordt door de Stichting Daendels een publiekslezing georganiseerd om de belangstelling voor de Bataafs-Franse periode, de Patriottentijd en de figuur van Herman Willem Daendels te vergroten. Jaren geleden deden we al eens verslag van de lezing van 2011. Dit jaar sprak hoogleraar Koloniale en Postkoloniale Geschiedenis Gert Oostindie over het fenomeen van de postkoloniale beeldenstorm.

De opkomst en ondergang van een katoenplantage

[Recensie] Vrijwel iedereen kent het verhaal van Sonny Boy. Of je hebt het boek gelezen of je hebt de film gezien. Of allebei. Het kleine boekje De Dageraad van Annejet van der Zijl (1962) is de voorgeschiedenis van Waldemar Nods, de hoofdpersoon in Sonny Boy.

Het leven van John Gabriel Stedman en zijn reis naar Suriname

[Recensie] Op 2 februari 1773 kwam de 28-jarige kapitein John Gabriel Stedman aan in Suriname. Hij zou er bijna vijf jaar blijven. Al snel na aankomst schreef hij een gedicht over de prachtige natuur ter plaatse. Hij was opgetogen over wat hij zag.

Enkele jaren later was zijn stemming anders.

“Komt Surinaamsche inboorlingen bekijken”

[Recensie] Arend van Dam kon tijdens het schrijven van dit non-fictieboek niet bevroeden hoe actueel het thema op moment van verschijning zou zijn. De discussie over racisme en etniciteit is al een tijd bezig maar een paar van de hoofdrolspelers uit De reis van Syntax Bosselman stonden zelden zo ter discussie. Hebben  historische figuren als J.P.

Een bekende vreemde vader

[Recensie] Een paar maanden geleden werd ik aan het denken gezet door Jannie [Trouwborst/red.]. Zij gaf namelijk aan dat ze in september de Maand van de Surinaamse literatuur wilde organiseren. De reden hiervoor citeerde ik al in deze blogpost. Maar welke Surinaamse schrijvers kende ik eigenlijk en hoeveel boeken heb ik van hen gelezen?