Wie zó gewaagd kan schrijven…

[Recensie] Meer dan zestig Duitse uitgeverijen weigerden de publicatie van Der Nazi & der Friseur, de redenen van afwijzing varieerden van “het ontbreken van details” tot “over het hoofd gezien.”
De echte reden lag elders, het was de manier waarop Hilsenrath over de Holocaust schrijft.

“Men was het erover eens dat een verwerking van de Shoah in de vorm van een bijzonder bittere,

Gedurfde analyse van het Verdrag van Versailles

[Recensie] Eerlijk gezegd, had ik niet zoveel van dit boek verwacht. Het was te verwachten dit we in de ‘jubileumjaar’ overspoeld zouden worden met boeken over de Vrede van Versailles. Versailles wordt overal genoemd, en komt overal voorbij. Nu is dat trouwens wel uit te leggen, maar eigenlijk zijn de Parijse verdragen,

Daniël Wolf, een geruchtmakend zakenman in crisis- en oorlogstijd

[Recensie] Whisky, wapens en weelde van Herman Langeveld en Bram Bouwens is de biografie van de Nederlandse zakenman Daniël Wolf. Dat was, om eerlijk te zijn, geen naam die ik op mijn radar had. Gelukkig stapte ik onlangs in Haarlem in de trein met een heer die ik, hoewel er nogal wat jaren waren verstreken sinds ik hem voor het laatst had gezien,

De doorzetter wordt beloond

[Recensie] Als je aan De bekentenis van Adria van  Jaume Cabré wilt beginnen moet je voorbereid zijn op een verhaal dat heel veel van de lezer eist. Het is complex, de verschillende perspectieven, de veel voorkomende tijdsprongen waarbij soms in een zin meerdere eeuwen worden overbrugd en de soms lange zinnen maken het tot een boek dat elke seconde verslapping van de aandacht afstraft,

Oorlogsverslag zonder reflectie

[Recensie] De laatste getuige is een ware pageturner. Frank Krake kan goed schrijven en dat weet hij. Het boek leest op veel pagina’s als een spannend jongensboek, ook al gaat het over de meest afschuwelijke dingen. In het boek beschrijft Krake het leven en overleven van Wim Aloserij, een eenvoudige Amsterdamse jongen die door een verkeerde beslissing in de nachtmerrie van de nazi concentratiekampen tijdens WO II terechtkwam.

Mooie mix van feiten en fictie

Icarië. Het boek van Uwe Timm is niet vernoemd naar een Grieks eiland dat zo heet. Wel naar de fictieve communistische republiek die is vernoemd naar het boek Voyage en Icarie (uit 1840), geschreven door Étienne Cabet, de bedenker van de term communisme. Met een groepje getrouwen vertrok hij naar Texas om daar een commune op te richten waarin nauwelijks ruimte zou blijken te zijn voor een eigen identiteit.

De onkenbare moeder

[Signalering] Een mens kan bijna zestig worden en toch niets weten van zijn moeder, zelfs al heeft men tot zijn tiende jaar met haar gewoond. Het overkwam Natascha Wodin. In 1945 werd ze geboren in een vluchtelingenkamp in Duitsland. Haar ouders zijn van Russisch Oekraïense afkomst. In de oorlog zijn ze als dwangarbeider naar Duitsland gedeporteerd.

Wantrouwen jegens het menselijke

[Recensie] “Ik herinner me de oorlog als de beste tijd van mijn leven”, vertelt Sofja K-vitsj, een Russische gewondenverzorgster die tijdens de Tweede Wereldoorlog een amourette beleefde met haar getrouwde bataljonscommandant. “Ik heb onze dochter alleen grootgebracht. De oorlog was uit, de liefde ook.”

De Wit-Russische Svetlana Alexijevitsj, die vorig jaar de Nobelprijs voor de Literatuur won,

Oorlogskind

In het nawoord van zijn boek Terug voor het tafelzilver herinnert auteur Floris van Dijk eraan dat het internationaal recht erkent dat in oorlogstijd kinderen extreem kwetsbaar zijn. Dat zal de lezer niet verbazen, want hij heeft dan het verhaal van Erich Kremer gelezen en weet wat die zoal heeft meegemaakt tijdens de Tweede Wereldoorlog.