Mooie mix van feiten en fictie

Icarië. Het boek van Uwe Timm is niet vernoemd naar een Grieks eiland dat zo heet. Wel naar de fictieve communistische republiek die is vernoemd naar het boek Voyage en Icarie (uit 1840), geschreven door Étienne Cabet, de bedenker van de term communisme. Met een groepje getrouwen vertrok hij naar Texas om daar een commune op te richten waarin nauwelijks ruimte zou blijken te zijn voor een eigen identiteit.

De onkenbare moeder

[Signalering] Een mens kan bijna zestig worden en toch niets weten van zijn moeder, zelfs al heeft men tot zijn tiende jaar met haar gewoond. Het overkwam Natascha Wodin. In 1945 werd ze geboren in een vluchtelingenkamp in Duitsland. Haar ouders zijn van Russisch Oekraïense afkomst. In de oorlog zijn ze als dwangarbeider naar Duitsland gedeporteerd.

Wantrouwen jegens het menselijke

[Recensie] “Ik herinner me de oorlog als de beste tijd van mijn leven”, vertelt Sofja K-vitsj, een Russische gewondenverzorgster die tijdens de Tweede Wereldoorlog een amourette beleefde met haar getrouwde bataljonscommandant. “Ik heb onze dochter alleen grootgebracht. De oorlog was uit, de liefde ook.”

De Wit-Russische Svetlana Alexijevitsj, die vorig jaar de Nobelprijs voor de Literatuur won,

Oorlogskind

In het nawoord van zijn boek Terug voor het tafelzilver herinnert auteur Floris van Dijk eraan dat het internationaal recht erkent dat in oorlogstijd kinderen extreem kwetsbaar zijn. Dat zal de lezer niet verbazen, want hij heeft dan het verhaal van Erich Kremer gelezen en weet wat die zoal heeft meegemaakt tijdens de Tweede Wereldoorlog.