Fantastische Harde SF van Nederlandse bodem

[Recensie]  De circuits in je ogen las ik als deel van de bundel De eilanden van de avond, uit 1993. Al wat ouder dus, maar had ik voor geen goud willen missen. Het boek wordt gekenmerkt door de ongeremde verbeelding van Teng Tais, die met ogenschijnlijk gemak de meest vreemde wereld uit zijn hoge hoek tovert,

Over de top

[Recensie] Deze bundel verhalen van A.M. Homes is geschreven “met de voor haar zo kenmerkende humor en compassie over het moderne leven.” En ze weet ook “opnieuw de oppervlakkigheid en hypocrisie van Amerika bloot te leggen, zonder daarbij het menselijk aspect uit het oog te verliezen.”

Dat klinkt veelbelovend; maar na lezing resteert teleurstelling om verschillende redenen.

Fabelachtige Fallada

[Recensie] Zo’n zeven jaar terug brak de Duitse schrijver Hans Fallada (1893-1947) internationaal door. Dat kwam door de Engelse vertaling van Jeder stirbt für sich allein (Alleen in Berlijn) een thrillerachtige, non-fictieroman over een Berlijns echtpaar dat zich tegen de Nazi’s keert en daarvoor in de laatste oorlogsdagen opgehangen wordt.

Intrigerende dierenverhalen van Alessandro Boffa

[Signalering] “So there we were on that ice floe, just the two of us, adrift in the polar night. Viskovitz turned and said: ‘I’d like you to get our conversation down in black and white.’
‘It’s not possible’, I answered. ‘I’m not a typist. I’m not a writer. I’m a penguin. As far as I’m concerned “getting it down in black and white” means making more penguins.’
So instead there I was,

Jubileumuitgave bij het 100-jarig verschijnen

[Recensie] Op 4 april 2018 verscheen deze jubileumuitgave van Nescio’s bundel De uitvreter, Titaantjes, Dichtertje. Exact honderd jaar nadat Nescio (pseudoniem van J.H.F. Grönloh) in boekvorm debuteerde bij de Haarlemse uitgever en kunsthandelaar J.H. de Bois. In de eerste druk echter stonden de verhalen nog in de volgorde Dichtertje,

Verhalen voor onder de palmboom

[Recensie] Langzaam afbouwen op deze planeet bevat acht verhalen, in diverse stijlregisters verteld, maar altijd in een taal die op momenten een bastion van vergeten woorden is. Waarschijnlijk zou je Langzaam afbouwen op deze planeet een literair statement kunnen noemen, zelfs de titel echoot het opmaken van de balans.

Knettergek

[Signalering] Schuur nummer twaalf kijkt neer op nummer 13 en 14. De laatste bevatten namelijk vaten zuurkool, terwijl hij de trotse bewaker is van een stel mooie fietsen. Dan slaat het noodlot toe: schuur nummer twaalf wordt verkocht. De fietsen gaan weg, er komt een vat ingelegde komkommerlijken voor in de plaats. Vat en schuur mogen elkaar niet.

Hoe zijn Nederlands en Afrikaans verwant?

[Recensie] Afrikaans, de lichtvoetige dochter van het Nederlands, is niet langer de taal van de blanke onderdrukker. Het is vooral de moedertaal van de bruine bevolking en omdat het voor ons met een beetje inspanning begrijpelijk is, opent het een volstrekt nieuwe wereld.

Het Afrikaans wordt vaak ten onrechte gezien als een dialect van het Nederlands,

Het verdriet van instellingskinderen

[Recensie] Dimitri Verhulst is een Belgische schrijver die ik vaak associeer met Herman Brusselmans. Van Brusselmans heb ik, voordat ik mijn liefde voor literatuur ontdekte, enkele boeken gelezen. Al gauw besloot ik dat het niet echt iets voor mij was. Verhulst is toch écht wat anders, hoewel de titel van deze nogal het tegendeel als verwachting schept.

Op zoek naar het verdwijnpunt van alles

[Recensie] Mensen verdwijnen in deze bundel van zes verhalen. Ze verdwijnen niet zo maar. Ze lossen op in het niets. En behalve het gemis bij naasten laten zij bij hen nog iets anders achter: het gevoel dat in dit oplossen ook iets finaals gerealiseerd wordt: “Een ultiem moment waarin we voor het eerst en het laatst alles wat ons leven uitmaakt volledig in bewustzijn kunnen vasthouden…” (p.49).