De onkenbare moeder

[Signalering] Een mens kan bijna zestig worden en toch niets weten van zijn moeder, zelfs al heeft men tot zijn tiende jaar met haar gewoond. Het overkwam Natascha Wodin. In 1945 werd ze geboren in een vluchtelingenkamp in Duitsland. Haar ouders zijn van Russisch Oekraïense afkomst. In de oorlog zijn ze als dwangarbeider naar Duitsland gedeporteerd.

Omdat het water veiliger leek dan het land

[Interview] “Toen ik in 2015 die volggepakte bootjes in Europa zag aankomen, besloot ik het verhaal van een boot te gaan schrijven. En dan niet vanuit het debat van voor of tegen, maar een doorleefd verhaal vanuit de hoe-vraag. Hoe is het om je geboortegrond achter te laten, hoe vind je een bootje,

Twee verhalen, één connectie

[Recensie] Ondanks dat ik erg fan ben van de boeken van Scandinavische auteurs én het schrijversduo Börjlind hoog op mijn lijstje stond, had ik nog nooit wat van hen gelezen. Verrast was ik dan ook toen ik het veelbesproken Wiegelied, hun nieuwste thriller, al beschikbaar was in Storytel.

In een bos wordt het lichaam van een jongen gevonden.

Keuzes maken op een eiland

[Recensie] Na het mooie verhaal Het kleine meisje van meneer Linh had ik me voorgenomen om meer van de beroemde Franse schrijver Philippe Claudel te lezen. De prachtige omslag zorgde ervoor dat ik laatst zijn nieuwste boek kocht: De archipel van de hond. Ik ben wel een beetje teleurgesteld dat het plaatje niet helemaal klopt met de omschrijving van Claudel,

Vluchtelingen horen niet bij ons

[Recensie] Het kleine meisje van meneer Linh is wellicht het meest bekende boek van Philippe Claudel. Hij kaart met dit prachtige boek de vluchtelingenproblematiek op een zeer tedere wijze aan. Heel anders is dan ook Archipel van de hond waarin hij wederom de toestroom van vluchtelingen centraal heeft staan maar waar er geen ruimte is voor tederheid of gevoeligheid.

Bootvluchtelingen uit Vietnam blikken terug

[Recensie] Bootvluchtelingen: mensen die alles op het spel zetten, zelfs hun leven en dat van hun kinderen, om elders een nieuw bestaan op te kunnen bouwen. Gedwongen door oorlogshandelingen, politieke omwentelingen of vervolging vanwege religie of geaardheid. Iedereen heeft daar wel een beeld bij: van wankele bootjes met verzwakte mensen tot een aangespoelde verdronken peuter.

Vluchteling in Brussel

[Recensie] Nabiel woont in Irak en is cellist. Hij is ervan overtuigd dat muziek mensen kan veranderen en verbinden. Als de islamisten aan de macht komen, verandert dat. De strenggelovigen roepen hem op straat toe dat hij zijn tijd moet besteden aan bidden in de moskee en dat ze die wereldse muziek niet willen horen.

Een gewonde bizon

[Recensie] “Ik weet dat je in Syrië heel bang was voor de bommen,”zegt ze. “Maar hier in Nederland zijn geen bommen. Dus je hoeft niet bang te zijn om hier te gaan slapen.’”Juf Annet spreekt heel langzaam en duidelijk. “In Syrië boem boem”, zegt Aïsha. “In Nederland boem boem”. 

Op het moment dat je denkt: dit lijkt wel heel letterlijk uit De kinderen van juf Kiet te komen,

Open grenzen (deel 1)

[Essay] Het lijkt wel een favoriete bezigheid van politici dezer dagen om het politieke veld aan een weinig nuance verdragende tweedeling te onderwerpen. Kamp A zegt wit, kamp B houdt het bij zwart. Het ene kan vervolgens niet met het andere in dialoog gaan. Wie bijvoorbeeld verzoenende taal gebruikt in verband met vluchtelingen en een mogelijke andere omgang met hen bepleit,

Tussen Calais en Londen

[Recensie] Nederland kent veel bekende thriller auteurs maar tussen de onbekende auteurs zitten geregeld verrassingen. Henri de Hoon is zo’n auteur. Lost in London is niet zijn eerste werk en toch deed zijn naam geen belletje bij mijn rinkelen. Met Lost in London mag hij zijn zesde boek aan zijn naam toevoegen.