De provocateur is een serieus dichter geworden

[Recensie] Op een foto uit 1964 zien we de onlangs [1999/red] zeventig geworden Armando voor een van zijn schilderijen poseren. Truitje, kettinkje, tatoeage en een blik in de ogen, die lijkt te zeggen: kom maar op, als je durft. Van deze lefgozer wil je wel geloven dat hij regels kan schrijven als:

“wij spreken niet wij zeggen niets
maar de lucht is vol ik wil nu doden.”

Ze staan in zijn debuut Verzamelde gedichten,

Nijmegen in brand

[Signalering] De Schommel is het vierde boek van Pauline van der Lans. Het is een dun boekje met een zeer evocerende beschrijving van hedendaagse mensen en hun herinneringen aan het vergissingsbombardement van de geallieerden op de stad Nijmegen en de krakersrellen uit de jaren ’80. De herinneringen zijn heel kunstig vormgegeven in ieder hoofdstuk dat telkens begint in 2005.

Sappig en bitter

De eerste zin:

“In 1945 hadden de geallieerde legers Duitsland bereikt en staken ze de Rijn over.”

Recensie

Wanneer de verteller van Atte Jongstra’s nieuwste roman een bejaardentehuis bezoekt waar een oudere dame woont die het onderwerp van de biografie waaraan hij werkt nog gekend heeft, raakt hij aan de praat met haar buurman.

Voetbalplaatjes, maar dan van Hitler

Interview met Gerard Groeneveld (1956), neerlandicus, boekhistoricus en schrijver van Hitlers jongste hoop. Nazipropaganda voor de jeugd.

[Interview] “Ik ben indertijd afgestudeerd op de geschiedenis van de Amsterdamse Keurkamer, de eerste Nederlandse bruine uitgeverij, onder meer verantwoordelijk voor de Nederlandse vertaling van Mein Kampf. Op een gegeven moment kwam ik een boekje tegen waarmee Duitse kinderen tijdens het Derde Rijk leerden lezen en schrijven en ze opgevoed werden tot bruikbare leden van Hitlers volksgemeenschap.

Over de oorlog praten we niet

[Recensie] Wie Auschwitz zegt, of in het Pools Oswiecim, denkt aan het vernietigingskamp uit de Tweede Wereldoorlog en niet aan een plaats waar je vakantie gaat vieren. En ook denk je niet aan het feit dat het een plaats is waar mensen wonen en een zo normaal mogelijk leven leiden. Voor de journaliste,

Oorlogsverslag zonder reflectie

[Recensie] De laatste getuige is een ware pageturner. Frank Krake kan goed schrijven en dat weet hij. Het boek leest op veel pagina’s als een spannend jongensboek, ook al gaat het over de meest afschuwelijke dingen. In het boek beschrijft Krake het leven en overleven van Wim Aloserij, een eenvoudige Amsterdamse jongen die door een verkeerde beslissing in de nachtmerrie van de nazi concentratiekampen tijdens WO II terechtkwam.

Eén huis. Vijf families. Honderd jaar Duitse geschiedenis

“Overal in het Brandenburgse zand hebben levensbronnen
gevloeid en ze vloeien er nog altijd, en elke vierkante
meter grond heeft een eigen verhaal en vertelt dit ook –
maar je moet wel willen luisteren naar deze vaak zachte stemmen.”

Literair mysterie herbeleefd

[Recensie] Na de oorlog schijnt bij velen nog lang de gewoonte bestaan te hebben om mensen niet alleen te beoordelen op hun sympathieke of onsympathieke eigenschappen, maar op de vraag: zou ik bij hem of haar kunnen onderduiken? Een moeilijk te duiden criterium, een combinatie van moed, loyaliteit, stressbestendigheid, principes en een zekere mate van handigheid.

Een goed verhaal en een doolhof van zijpaden

Wie Ferron wil lezen, hoeft niet te rekenen op een paar uurtjes ontspannen lezen; hij zet zijn lezers aan het werk om de doodeenvoudige reden dat het leven veel te ingewikkeld is om daarover een simpel verhaal te kunnen schrijven. (Douwe de Vries, Uitgelezen 9, blz. 66)

[Recensie] Louis Ferron was voor mij een onbekende tot ik De Tuinkamer van Lilian Blom las.

Overleven in het naoorlogse Duitsland

[Recensie] Najaar 1970. Henni Schöning moet voor de rechter verschijnen. In haar jeugd heeft ze misschien verkeerde keuzes gemaakt, maar is dat nu weer gebeurd? De inwoners van het dorp hebben haar al lang veroordeeld, maar wat is er daadwerkelijk gebeurd? En wie heeft er schuld?

Vlak na de oorlog gaat het niet zo goed met de Schönings –