De Socratesbeker wordt ieder jaar uitgereikt aan de auteur van het meest urgente, oorspronkelijke en prikkelende Nederlandstalige filosofieboek. De longlist voor deze prijs is nu bekendgemaakt.
De lijst is samengesteld door de jury, bestaande uit Bastiaan Rijpkema (Universiteit Leiden), Paul Cobben (emeritus-hoogleraar Universiteit van Tilburg), Mariska Jansen (publicist en journalist), Marnix Verplancke (journalist De Morgen en Knack) en Rosan Hollak (journalist NRC Handelsblad).
Zij gaan alle de boeken van de longlist lezen en de moeilijke keus maken. Begin april zal de Socratesbeker uitgereikt worden, in de Maand van de Filosofie.
Hans Achterhuis – Coetzee, een filosofisch leesavontuur
Bert van den Bergh – De schaduw van de zwarte hond. Depressie als symptoom van onze tijd
René ten Bos – Extinctie
Maarten Boudry – Waarom de wereld niet naar de knoppen gaat
Michel Dijkstra – In alle dingen heb ik rust gezocht. De weg naar eenheid van Meister Eckhart en zenmeester Dogen
Katleen Gabriëls – Regels voor robots. Ethiek in tijden van AI
Arnon Grunberg – Vriend & vijand. Decadentie, ondergang en verlossing
Henriëtta Joosten – De publieke sfeer in de 21e eeuw. Hannah Arendt als gids voor professionals
Jos Kessels – Het welgetemperde gemoed
Jozef Keulartz – Dieren in ons midden. Samenleven met dieren in het tijdperk van de mens
Thijs Lijster – Kijken, denken, proeven. Essays over kunst, kritiek en filosofie
Jeroen Linssen – Hebzucht. Een filosofische geschiedenis van de inhaligheid
Donald Loose – Over vriendschap. De praktische filosofie van Kant
Eva Meijer – De grenzen van mijn taal. Een klein filosofisch onderzoek naar depressie
Ilja Leonard Pfeijffer – Ondraaglijke lichtheid. Over het nut en nadeel van de ironie voor het leven
Ingrid Robeyns – Rijkdom. Hoeveel ongelijkheid is nog verantwoord?
Haroon Sheikh – Hydropolitiek. Samenwerking en conflict op zeven zeeën
Guido Vanheeswijck – Onbeminde gelovigen. Waarom we religieus blijven
Peter Venmans – Discretie. Essay over een vergeten deugd
Kees Vuyk – De feilbare mens. Waarom ongelijkheid zo slecht nog niet is