"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

100 dagen kanker

Dinsdag, 5 maart, 2019

Geschreven door: Rachel Franse
Artikel door: Ruud Verwaal

 

Roze koeken

[Recensie] Daar zit je dan. Boek op schoot. Blik op de roze kaft. Foto van koeken. Inderdaad: roze koeken. Met een bruine stip in het midden. Nog nooit gezien of gegeten. Jij wel? Stellen borsten voor, met tepels. Kan niet anders. Het zal gaan over kanker. Borstkanker light. Je verzint het niet.

Lees je dit nog? Zo ja, lees dan maar verder. Dan kan je de stijl van de schrijfster wel aan. Eerst het voorwoord. De rollercoaster vertrekt al op pagina 2. Nee, de dure implantaten zijn niet de oorzaak. Cup Babe ergert zich op de poli aan de lelijke, dikke en stinkende medemens. Echt ziek. De mammografie moet over. Why? Voor straf. Denk je dan, als lezer. Op pagina 24 is er al vier keer hartgrondig gevloekt. Jezus christus met een kleine c. Ziet er raar uit, wel hip. Net als Franses baan: bij de tv, achter de schermen. Op stap met Linda (Parijs) of met Jort (Oss). Van Dis wuift bekakt haar angst voor de MRI weg. Ze is een kei in netwerken. Vindt de chirurg die aan haar eisen voldoet.

Deze voelt letterlijk met ogen dicht wat nodig is. Bij een ander was ze haar borst al kwijt geweest. Dilemma van de second opinion, maar tegelijk ook wel schokkend, die verschillen (gebrek aan communicatie en kennis, zegt haar borstkankerkoning). Vlak vóór de ingreep nog even in haar uppie naar Barcelona. Even geen werk of kanker, maar de zalvende kracht van kunst. Zou iedereen moeten doen die het te druk heeft. Maar dan in Budapest, of Berlijn, ook goed. Oké, tempo: lees het boek als je meer wil weten over operatie, resultaat (put in haar tiet), bestraling en herstel. Tweestrijd met sportschool, strand, vriendinnen en werkhervatting. Flamigel en Chanel, ze smeert en spuit het allebei. Alle stadia van het ernstig ziek zijn komen voorbij. Van ontkenning via woede (schelden als een viswijf) naar verdriet en acceptatie, en alles door elkaar. Alleen marchanderen ontbreekt. Ja toch? Of niet dan? Al met al: geinig boek eigenlijk. Echt. Eerlijk waar. Vleugje Saskia Noort, massa’s cappuccino’s, blote
zwempartijen, Vindicathumor, leuke weetjes (Kajsa Ollongren neemt TWEE voorlichters mee naar Jinek), zuipen in Huis ter Duin, levensechte dialogen, Chinese massage. Horror en catharsis. Met
als toetje een interview met haar chirurg (wijs man, die moet ook eens een boek
schrijven) én twee goddelijkerecepten. Lezen dus.

Boekenkrant

Eerder verschenen in Hematon