"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

3Pak Khalid Boudou, Aimée de Jongh, Splinter Chabot

Zaterdag, 18 september, 2021

Geschreven door: Khalid Boudou, de Jongh Aimée , Splinter Chabot
Artikel door: Nico Voskamp

Boekenweek van jongeren

Wat houdt je tegen?

Zo jongeren, dit is van 17 t/m 26 september 2021 jullie boekenweek. Zoals de uitgever van dit boek voorin schrijft: een boekenweek van jongeren. Mooi actief. Ik zeg pak hem beet, die week, en doe ermee wat je wilt. Ik zou lezen doen en dit boek halen bij de boekhandel, bibliotheek of je leraar Nederlands. Daar krijg je het gratis in je handjes gedrukt.  

Wat heb je dan?

Kookboeken Nieuws

Drie verhalen. Het eerste is van Khalid Boudou (hij schreef eerder Confettiregen) en heet en de Kus kwam.

Khalid Boudou’s Als we vallen speelt zich af in de onderwereld. Twee jongens, Mimo en Raf, zijn buiten de maatschappij gevallen. Ze kunnen geen baantje meer vinden, hebben geen geld, slapen in een oude parkeergarage en wassen zichzelf in een openbare wc. Uitzichtloos, ja. Tot gangsterbaas Tango hen optrommelt. Mimo kan geld verdienen, veel geld, als hij meedoet in een illigaal kickboksgevecht.

Khalid Boudou schreef het verhaal messcherp. De wanhoop van de twee jongens die in de goot leven, druipt ervan af. De maatschappij kotst ze uit en zij pissen op de maatschappij. Maar intussen moeten ze wel eten, drinken en in leven blijven. Een lastig dilemma. Goeie straattaal hier. Tussen de regels door heerst de woede, de frustratie en vooral het geweld. Loopt dat goed af?

Aimée de Jongh’s Vroeg donker is in alles het tegenovergestelde. We vallen in een stripverhaal, sorry, graphic novel, waar een jongen en een meisje in een bos wandelen. Ze vinden elkaar aardig. Totdat de jongen de verkeerde weg inslaat en ze verdwalen. Dan komt er van alles boven …

Aimée de Jongh laat het verhaal sturen door een boel emoties. In de gesprekjes van de jongen en het meisje komt iets vervelends naar boven. Dus gaat de stemming van vriendelijk naar geïrriteerd naar angst naar… ja, waar eindigt dit?

Splinter Chabot neemt het laatste verhaal voor zijn rekening. Wie kent hem niet? Hij maakt van een liefdesverhaal langzaam een tragedie, in fluisterzachte bewoordingen. Mooi en ontroerend.

De taal van Splinter Chabot is rijk, vol zelfbedachte woorden. Dat geeft een goed, tragisch verhaal, maar die zelfbedachte woorden gaan al snel irriteren. Zinnen als: “Flitspaalflitserig schoten zijn bewegingen voorbij.” En: “zijn gordijnzware pak”, “Het dagritme veranderde – het slowmotioniseerde. Amsterdam was magnetronmaaltijdwarm.”, storen het leesritme en voegen lang niet altijd iets toe. Tip: lees lekker door en focus je op de inhoud. Die is namelijk schitterend en geeft een fundamentele boodschap mee.

Conclusie: een 8 1/2 voor dit fraaie werkje. Mooie verhalen, afwisselend, verrassend, lief, boos en beeldend geschreven. Wat houdt je tegen?

Op Tiktok vertel ik meer over dit boek, kijk op nicovoskampboekengek

Ook verschenen op Nico’s recensies