Liever Tony Montana dan de profeet
[Recensie] Misschien wel het grootste probleem met de discussie die in Nederland woedt over moslims is dat de islam wordt gebruikt als kapstok om tal van problemen aan op te hangen. Crimineeltjes van Marokkaanse of Turkse afkomst (‘straatterroristen!’) worden al snel om één hoop gegooid met doorgedraaide godsdienstwaanzinnigen van het kaliber Mohammed B.
Voor politici die de islam aan criminaliteit koppelen zou Afri van Jutta Chorus verplichte kost moeten zijn. Chorus verbleef voor haar boek anderhalf jaar in de Afrikaanderwijk: een negentiende-eeuwse buurt in Rotterdam waar 84 procent van de bevolking een niet-westerse afkomst heeft. Chorus trok op met wijkagenten, autochtonen, jongerenwerkers, Turken en Marokkanen. Over wat ze hoorde en meemaakte, schreef ze een razend interessant boek.
Wat mij vooral trof waren de parallellen tussen de eerste bewoners van de Afrikaanderwijk (arbeiders uit Noord-Brabant, Zeeland en de Zuid-Hollandse eilanden die rond 1900 naar Rotterdam trokken om in de haven te werken) en de huidige allochtone bewoners. In beide gevallen gaat het om mensen met weinig of geen opleiding die onderaan de sociaal-economische ladder staan. Voor hun kinderen blijkt het moeilijk om zich aan hun milieu te ontworstelen. Zowel aan het begin van de twintigste eeuw als bij de start van de eenentwintigste eeuw.
Wat verder opvalt, is de beperkte rol die de islam inneemt in het leven van de geportretteerde Turken en Marokkanen. Het grote idool van de (criminele) jongeren in de buurt is niet de profeet, maar Tony Montana: het door Al Pacino gespeelde personage uit de gangsterfilm Scarface.
Het is een boodschap die niet voorbij is gegaan aan de Rotterdamse oppositieleider Marco Pastors (Leefbaar Rotterdam). “Het heeft mij tot het inzicht gebracht dat religie voor Nederlandse moslims veel minder belangrijk is dan ik altijd dacht”, zo verklaarde hij nadat hij Chorus’ boek had gelezen. Zou Geert Wilders Afri al hebben aangeschaft?
Eerder verschenen in Wordt Vervolgd
