Niet overtuigend
Tijdens het interview van 3 november 2018 op Crossing border vertelde Patrick DeWitt over de totstandkoming van zijn debuut Afwassingen. Hij werkte als afwasser in een bar in Hollywood en maakte tijdens zijn werk aantekeningen van wat hem tijdens zijn werk zoal opviel. Deze aantekeningen heeft hij later gebruikt als uitgangspunt bij het schrijven van dit boek.
Over in hoeverre het autobiografisch is heeft hij zich niet uitgelaten. Uit de manier waarop het is geschreven zou je kunnen opmaken dat het ten minste deels het geval is.
[Recensie] Afwassingen is geschreven in de tegenwoordige tijd waarbij de auteur voortdurend de hoofdpersoon aanspoort om te vertellen over wat deze laatste meemaakt. De eerste zin is illustratief:
“Vertel over de stamgasten.”
De hoofdpersoon is niet een afwasser maar werkt als barman in Hollywood. De meeste vaste gasten bestaan uit types die hun glorieuze toekomst al ver achter zich hebben gelaten. Mislukt als acteur of kansloos om ook maar iets te bereiken in die “glamoureuze” wereld. Het weinige geld waarover zij beschikken gaat op aan drank.
Volgens de auteur is dit wel een doorsnede van de bezoekers van dergelijke gelegenheden in Hollywood.
De barman geeft nogal veel gratis drankjes weg aan de stamgasten, net als zijn collega’s overigens. Zelf is hij ook een gretig gebruiker, hoewel hij zich beperkt tot een bepaald merk whisky. Het wordt allemaal toegestaan. Het drankgebruik van de barman zelf loopt steeds meer de spuigaten uit. Hij weet zich niet te beheersen, hij rijdt vrijwel elke nacht stomdronken naar huis. Zijn vrouw wordt het te gortig en zij vertrekt.
Hij beseft dat hij zo niet verder kan en onderneemt een wanhopige en aanvankelijk vergeefse poging om van de drank af te komen. Toch weet hij uiteindelijk een uitweg te vinden uit deze doodlopende straat.
Hypnotiserend ritme dat uiteindelijk verveelt
Afwassingen leest niet zo moeilijk. Het tempo ligt hoog, de personages blijven vlak. Het gaat om de impressies van een groot aantal gasten en een beperkt gedeelte van de levensloop van de barman. Ook van hem kom je weinig te weten. Zijn achtergrond is onduidelijk, zijn toekomst eveneens. Het gaat om een bepaalde periode in het hier en nu.
Door de vertelwijze heeft het wel een soort hypnotiserend ritme. Je zou het kunnen vergelijken met een treinreis: de cadans voelt prettig en aanvankelijk kan het uitzicht boeiend zijn, maar gaandeweg kan het ook gaan vervelen. Zo ook in Afwassingen. In eerste instantie vermaak je je prima met de vreemde snoeshanen die hij beschrijft, maar op den duur wordt het vrij eentonig. Dat geldt voor de (stam)gasten, maar bijvoorbeeld ook voor de beschrijvingen van de nogal vreugdeloze seks met veelal verlopen types in steegjes en bezemkasten nadat zijn vrouw hem heeft verlaten.
In Afwassingen laat DeWitt wel zien dat hij potentie heeft. Hij is een schrijver om in de gaten te houden. Maar dan moet hij wel meer laten zien dan in dit debuut dat een ambivalent gevoel geeft. Als debuut verdient Afwassingen het voordeel van de twijfel, maar overtuigend is het nog niet.
—
Eerder verschenen op jkleest.nl
