Een must-read voor alle contemporary-liefhebbers onder ons
[Recensie] Ingrid gaat drie weken op natuurkamp. Ingrid moet dit van haar moeder doen, in ruil voor de toestemming om volgend jaar naar een zangschool te gaan in Londen. De moeder van Ingrid was een beroemde opera-zangeres, totdat haar zangstem niet meer in orde was. Ingrid wil toch de muziekwereld in en gaat op zomerkamp, maar dit is minder simpel dan gedacht. Het kamp is eerder een flinke bootcamp en haar kampgenoten zijn allemaal probleemjongeren: de een komt uit de gevangenis, anderen zijn weggelopen van huis, de ander heeft weer in een sekte gezeten. Drie weken in een kamp is voor Ingrid een hele beproeving, maar ze zal volhouden, hoewel ze hierdoor veel meer over zichzelf leert.
De schrijfstijl van Danielle Younge-Ullman is kort gezegd wonderbaarlijk. Ze wist mij zo te boeien, van begin tot eind! Danielle schrijft met enorm veel passie, ze wist het muziekwereldje en het natuurkamp zo goed te beschrijven, maar weet de personages zo levendig te maken. Dit kwam door meerdere dingen. Ten eerste vond ik Ingrid een heel intrigerend personage. Ze heeft al ontzettend veel van de wereld gezien en genoeg meegemaakt, wat je al vanaf het eerste moment merkt. Als ik haar zou kunnen ontmoeten, zou ik echt uren met haar kunnen praten en allemaal vragen stellen over haar leven en haar ervaringen. Het is een meisje met inhoud, rauwe emoties en gecompliceerde problemen. Ik wilde steeds meer over Ingrid lezen, dus het boek wegleggen was haast geen optie.
Ten tweede is het boek beschreven vanuit drie vormen: je leest over de gebeurtenissen in het heden van Ingrid in het kamp, je leest hoofdstukken waarin er wordt gekeken naar het verleden van Ingrid (vanaf dat ze een jong meisje is tot ongeveer een jaar geleden) en Ingrid schrijft ook brieven naar onder andere haar moeder. Deze afwisseling vond ik heel prettig en je leerde zo langzamerhand steeds meer over Ingrid. Haar herinneringen aan het verleden zijn heel mooi beschreven, waarin er wordt gekeken naar de muziekwereld waar haar moeder en zij in hebben gezeten, de duistere periodes die haar moeder meemaakte nadat haar zangstem niet meer werkte en de vriendschappen die Ingrid opbouwde tijdens haar middelbare schoolperiode. Daarbij waren de brieven ontzettend persoonlijk, gevoelig en grappig geschreven, Ingrid weet wel hoe je een pen op goede wijze weet te gebruiken! Het kampleven vond ik ook heel bijzonder, zeker met allemaal probleemjongeren met hun eigen verhaal.
Hoewel ik zelf niet echt dol ben op veel personages die in één keer worden geïntroduceerd, had ik juist geen problemen toen alle jongeren in het natuurkamp zich voorstelden aan de rest van de groep. Iedereen is uniek, de groep is divers en iedereen had wel wat te melden. Hoewel het verhaal natuurlijk draait om Ingrid, wist de rest van het kampgezelschap een duidelijk stempel achter te laten op het verhaal. Iedereen vertoonde wel ontwikkeling door het kamp. Mensen werden sterker, vriendelijker, ze vormden een echte groepsband. Ik vond dit zo fijn, helemaal omdat het natuurkamp haast levensecht voelde. Die natte kleren, de vele tochten die ze moesten doorstaan in de natuur, het was net alsof ik het zelf meemaakte.
Ja, er zit wat romantiek in het verhaal, maar ik vond het totaal niet zoetsappig. Het is mooi verweven in het verhaal, maar de nadruk wordt gelegd op de band tussen Ingrid en haar moeder. Wauw, dat einde maakte mij echt sprakeloos. Ik had even een tijdje een lichte leesdip, maar door dit boek merkte ik weer waarom ik zo van lezen hou. Al het moois is niet verloren is een verhaal over familie, depressie, liefde, uitdagingen en sterker worden in tijden dat dat haast niet lukt. Een must-read voor alle contemporary-liefhebbers onder ons.
—
Eerder verschenen op www.nerdygeekyfanboy.com
