Het afscheid van een hond, een leven
[Recensie] Het is wel eens beter gegaan met de dertienjarige Lukas. Sinds de scheiding van zijn ouders heeft hij last van paniekaanvallen. En sinds hij op de middelbare school zit, wordt hij gepest door zijn vroegere beste vriend. De enige troost die hij heeft, vindt hij in zijn hond Gizmo. Maar Gizmo is oud. Na een akelige confrontatie met een infectie, moet Lukas zich ermee verzoenen dat ook dit deel van zijn leven onherroepelijk zal veranderen. Hij besluit een lijst te maken van alles wat hij nog met Gizmo wil doen voor het te laat is – voor zijn trouwe vriend, maar misschien ook wel een beetje voor zichzelf.
Want dat hij het nodig heeft, moge duidelijk zijn. Lukas is een slimme, creatieve en lieve jongen, maar het leven is hem niet altijd even goedgezind geweest. De gewoonten die hij als gevolg daarvan ontwikkeld heeft, zijn schadelijk. Als de situatie hem teveel wordt, dan “flipt” hij, zoals hij het zelf noemt, en zet het op een lopen. Hij vlucht letterlijk voor zijn problemen. Het gevolg is natuurlijk dat hij ze nooit te boven komt.
Maar voor de dood van Gizmo kan hij niet vluchten, en dat zet hem op het pad naar zelfverbetering. De bucketlist van zijn hond staat vol leuke dingen, zoals een ijsje eten en kamperen. Maar niet voor niets is het laatste punt op de lijst: ‘Naar Golden Beach gaan’, de plek waar hij, Gizmo en zijn ouders hun laatste vakantie doorbrachten voor de scheiding. De weg die Lukas af moet leggen om het verlies van zijn hond – en zijn ouders, zijn vroegere beste vriend, kortom: zijn oude leven – te boven te komen, is ontroerend en inspirerend.
Auteur Ben Davis schrijft met veel inzicht in de ziel van een dertienjarige jongen. Lukas is lief en naïef, maar ook bijdehand en vaak al te snel in zijn oordelen. De liefde voor zijn hond is echter al vanaf de eerste pagina’s voelbaar. Eén van de leukste toevoegingen aan het boek, is het parallelle verhaal dat Lukas therapeutisch opschrijft vanuit het perspectief van zijn hond. Gizmo’s vete met buurhond Reginald is bijvoorbeeld één van de vele details die de Gizmo en zijn relatie met Lukas echt tot leven brengen.
Als er één minpunt genoemd kan worden, dan is het dat Alles wat ik nog met Gizmo wil doen de clichés niet schuwt. Een behulpzame vreemdeling die het (natuurlijk) slechter heeft dan Lukas, een uitnodiging voor een zogenaamde verkleedpartij – aan het eind passeert zelfs een mildkomisch boevenduo de revue. Dat is, gezien de doelgroep, zeker geen onoverkomelijk probleem, maar jammer is het wel. De emotionele climax van het verhaal zou nog net iets harder aan hebben gekomen, als de weg ernaartoe wat vrijer was geweest van zulke platgereden tieneravonturentropen.
Desalniettemin, Alles wat ik nog met Gizmo wil doen is niet alleen een ontroerend verhaal over afscheid nemen, het is tevens een inspirerend boek over kracht vinden: je rug rechten en de mindere kanten van je leven onder ogen komen. Het boek is een aanrader voor alle worstelende dertienjarige jongens en meisjes – of ze dat nu doen met de dood van hun huisdier, of met de wereld. En welke dertienjarige worstelt er nu niet met de wereld?
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
