Is dit alles wat er is?
[Recensie] Deze roman lijkt veelbelovend: lovende citaten op de achterflap en een aanprijzing van Tommy Wieringa doen je watertanden. Uiteraard wordt ons wantrouwen daardoor niet minder groot. Toegegeven, Alles wat is start goed. We maken kennis met Philip Bowman, een Amerikaanse marinier tijdens de Tweede Wereldoorlog. Na dit eerste hoofdstuk is de oorlog ook al meteen gedaan en wordt de roman minder meeslepend dan gedacht.
De twee belangrijkste thema’s van deze roman zijn de liefde en de literatuur. Philip Bowman gaat Engels studeren aan Havard, met het doel om journalist te worden. Uiteindelijk kan hij na zijn studie aan de slag als redacteur bij een kleine literaire uitgeverij in New York. Het is een droomjob in de stad waar Bowman opgroeide en die hem nooit verveelt. Hij doet zijn job met hart en ziel: hij ontmoet interessante schrijvers, maakt zakenreisjes, gaat naar gezellige feestjes en heeft leuke collega’s. Op een dag ontmoet hij in een café de jonge Vivian, en wordt prompt verliefd op haar. Waarom weet hij zelf niet eens, want ze hebben niets gemeen. Bovendien blijkt Vivian uit een nogal provinciaal milieu afkomstig te zijn. Ze trouwen, maar beseffen al gauw dat ze niet bij elkaar passen. Bowman ontmoet tijdens een zakenreis in Londen de stijlvolle Enid, en begint een affaire. Vivian heeft niets door, maar vraagt wel de scheiding aan omdat ze aanvoelt dat ze niet langer bij elkaar passen.
Bowan is een soort hedendaagse nomade die steeds op zoek is naar liefde en verhalen. Het is een personage waarvoor je noch haat noch sympathie kan opbrengen. Af en toe maakt Salter interessante zijsprongetjes in zijn verhaal (bijvoorbeeld een overpeinzing over de joodse Amerikanen in New York), maar meer dan dat wordt het niet. Salter weidt bovendien te vaak uit over de achtergrond van zijn personages. Zo wordt haast elke keer een nieuw personage voorgesteld met een beschrijving over diens vroegere huwelijksleven. Het gaat na een tijdje vervelen.
Voor Salters stijl geldt min of meer hetzelfde. Salter schrijft meanderend en af en toe lezen we mooie zinnen, maar al te vaak verliest Salter zichzelf in saaie beschrijvingen over iemands uiterlijk, over een huis of over een bepaalde situatie. Meeslepend is het verhaal dus allerminst, aangezien er – buiten de liefdesperikelen van Bowman – eigenlijk bijna niets gebeurt. Een roman die teleurstelt. Jammer.
Eerder verschenen op Cutting Edge
