"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Als een muildier dat roomijs naar de zon draag

Vrijdag, 21 december, 2018

Geschreven door: Sarah Ladipo Manyika
Artikel door: Agnes Eikema

Ontroerende roman over een vrouw die ouder wordt, maar zich niet oud voelt

Een boek met zo’n omslag en titel Als een muildier dat roomijs naar de zon draagt moet gewoon wel interesse wekken. Het boek van Sarah Ladipo Manyiko valt in ieder geval wel heel goed op.

[Recensie] Morayo da Silva is een 75-jarige Nigeriaanse vrouw die een gepensioneerd leven leidt in haar appartementje in San Francisco. Daar is ze niet haar hele leven geweest want haar jonge jaren heeft ze doorgebracht in Nigeria waar ze als jong meisje met een ambassadeur trouwde. Vervolgens verkeerde ze jaren in interessant gezelschap en maakte ze kennis met verschillende culturen.

Via omwegen komt ze uiteindelijk als hoogleraar Engelse literatuur terecht in Amerika. Zelfstandig, eigengereid om omringd door haar vrienden, buren en haar geliefde boeken. Morayo is intrigerend en niet standaard. Ze onderneemt graag dingen die ze nog nooit heeft gedaan of meegemaakt. Zo is ze voornemens om een tatoeage te laten zetten. Ze rijdt bijvoorbeeld in een prachtige Porsche die ze zichzelf ooit cadeau heeft gedaan en trakteert zichzelf iedere verjaardag op mooie schoenen.

Ze mijmert over haar aanstaande verjaardag wanneer het misgaat en ze wakker wordt in het verpleeghuis. De altijd zo onafhankelijke, zonnige vrouw is volledig afhankelijk van hulp. Ook in het verpleeghuis blijkt de sprankelende Morayo niet verdwenen en weet ze van de trieste situatie iets moois te maken.

Heaven

Sprankelend en zonnig

Zoals al gezegd is Morayo enorm sprankelend, zonnig maar ook wel een tikje chaotisch. Het is eigenlijk net als de omslag van het boek, want dat knalt er natuurlijk uit! Dat chaotische maak ik op uit hoe de vrouw in haar zelf praat. Ze mijmert, haalt mooie maar ook pijnlijke herinneringen op gaat een beetje van de hak op de tak. Dit wordt ook bevestigd door Sunshine, de buurvrouw, die het huis verzorgt tijdens de afwezigheid van Morayo. Ze ziet een enorm rommelig huis, overal boeken met papiertjes en snuisterijen. Hierdoor blijkt Morayo dus verwarder dan ze zelf doet voorkomen.

Ik vind het vertederend hoe ze contact legt met andere mensen, op welk niveau ze een gesprek aangaat en zo diepgang creëert in een gesprek. Hoe ze mensen weet te stimuleren, een spiegel voorhoudt en een luisterend oor biedt aan mensen. Wat een fantastische vrouw heeft Manyika neer weten te zetten in het boek. Het enige wat jammer is dan ook dat het boek zo dun is. Ik had graag meer willen lezen over het leven van Morayo, voor mijn gevoel had Manyika hier te meer aandacht aan kunnen schenken.

Als een muildier dat roomijs naar de zon draagt is een prachtig, ontroerend verhaal over een vrouw die ouder wordt, maar zich niet oud voelt. Over hoe de fysieke mankementen de prachtige herinneringen, die nog maar zo kort geleden leken, bijna overheersen.

Eerder verschenen op Boekenz