Libellethema’s in een literair jasje bieden weinig spanning
Beishuizen is journaliste en columniste, lezen we op het omslag , en ik ken haar naam inderdaad van de columns in de Libelle. Het is moeilijk het boek los van deze kennis te lezen; de thematiek had de uitkomst van een brainstormsessie van de _Libelle_redactie kunnen zijn. Ik zie in gedachten de dames van het redactieteam verhit rond de vergadertafel, elkaar aftroevend met de meest spraakmakende thema’s.
- Je man gaat vreemd: ga jij de confrontatie aan?
- En dan ben je weduwe: de klap als je partner overlijdt
- Intimiteit in je relatie: ‘We hadden zin om te vrijen, waar het al een tijdje niet van gekomen was, en zoals vaak was onze timing ook nu weer naatje.’
- Alleen achterblijven met de kinderen: hoe geef ik ze alles wat ze nodig hebben?
- Als je ex zich niet aan de bezoekregeling houdt
- Je kind het huis uit: laat je zijn kamer bij het oude, of durf je te verbouwen?
- Jij en je zus: twee handen op één buik of eeuwig jaloers?
- Als jij niet de ideale dochter bent en je zus wel…
- Hoe verwerk je de dood van je ouders?
En natuurlijk het thema waar het hele boek om draait: ‘Een naaste is vermist, en jij blijft achter. Hoe verwerk je je verdriet?’
Emma’s zuster Floor, altijd punctueel, is niet thuis op haar eigen verjaardag. De stapel post geeft aan dat ze al een tijdje weg is. Emma gaat zo goed als ze kan op onderzoek uit, maar dat levert niet veel op. Ze verzucht zelf: ‘En nog steeds ben ik niet gestuit op iets wat verdacht is of een aanknopingspunt kan vormen. Ik denk aan thrillers die ik heb gelezen. Daarin vindt de hoofdpersoon regelmatig aanwijzingen, het hoort bij het genre, en ik begin me nu humeurig af te vragen waarop die boeken eigenlijk zijn gebaseerd.’
Eén ding is duidelijk na lezing van dit boek: de uitgever heeft Beishuizen een streek geleverd door ‘literaire thriller’ op het omslag te zetten. Dat is dit boek niet; er zit geen spanning in. Beishuizen weidt steeds uit in allerlei levensverhalen waarin de bovengenoemde _Libelle_thema’s verwerkt zijn. Het feit dat Floor weg is wordt vele malen herkauwd, zonder dat er nieuwe informatie wordt toegevoegd. Emma gaat nergens heen, ze blijft een beetje rondhangen in Floors huis, dus veel kan er niet gebeuren. Ze belt af en toe met de vriendelijke politieman die haar geholpen heeft bij het opgeven van de vermissing.
Uiteindelijk weet je als lezer enkele tientallen pagina’s eerder dan Emma wat er gebeurd is. Dan komt de ontknoping ook voor haar en daarna vernemen we hoe het verder met Emma gaat. Dat maakt het einde niet sterker, maar Emma is wel aardig genoeg om te willen weten hoe het met haar afloopt. Als zand door mijn vingers is een vlot geschreven leesboek, maar echt spannend wil het zeker niet worden.
