De geschiedenis van een kalverliefde
In het Breda van midden jaren zeventig wordt Anna tot leven gekust door Willem. Zij is een schuchter meisje en hij een branieschopper. In de roman Anna. Ode aan een kattenstaartbeschrijft debutant Ru de Groen hoe hun liefde groeit, maar uiteindelijk gedoemd is te sterven.
[Van deze roman verscheen eerder een voorpublicatie op Athenaeum.nl]
Willem is blijven zitten en komt zo bij Anna in de klas. De brutale jongen die niets liever doet dan aandacht trekken, is vanaf de eerste dag verliefd op Anna die ’t liefst niet te veel in de belangstelling staat. Opposites attracts. Zij is onder de indruk van die branieschopper en laat zich langzaam maar zeker door hem veroveren.
Door hun verliefdheid komt de ontdekking van haar seksualiteit in een stroomversnelling.
Ik was niet uitgerust. De kalme slaap waar ik aan gewend was, was verleden tijd. Ik had geprobeerd mezelf te bevredigen, wat niet echt lukte en had daarna uren liggen malen. De hele week al trouwens. Verliefd zijn! Het werd een dagtaak.
Een tijd lang gaat het goed en vormen ze een hevig verliefd stel. Anne geniet van Willems rare ingevingen, vreemde streken en vooral zijn liefde. Maar vlak voor de herfstvakantie in de hoogste klas van school gaat het mis. Voor Anna totaal onverwacht laat Willem haar vallen, net zo doelbewust als hij haar eerder versierde. En dat niet laat alleen, en plein public vernedert hij haar tijdens de gymles. Dan ervaart Anna voor het eerst de pijn van het verlaten worden. Zoals een overbuurvrouw bij wie ze troost vindt het zegt: ‘Een bot mes trekt helaas geen rechte lijnen.’ Maar hoe boos en beledigd ze ook is, uiteindelijk overwint Anna haar verdriet.
Rustige verteltoon
Eigenlijk is dat het hele verhaal. Niet echt een complex plot. Dat heeft dit boek ook helemaal niet nodig. Door de aandoenlijke manier waarop De Groen Anna portretteert, komen haar gevoelens voor de lezer direct tot leven. Hij gebruikt een rustige verteltoon en wijdt uit over alle belevenissen en gedachten van de hoofdpersoon.
De Groen weet overigens met weinig moeite vlees op de botten van het verhaal te schrijven. Hij introduceert een verdwenen vader en een vreemde overbuurman. Zij geven het verhaal en de personages meer diepte. Soms ervaart Anna sterk dat haar vader haar heeft laten vallen, zeker als Willem dat uiteindelijk ook doet.
Maar het beste bewaart De Groen tot het laatst. Door de epiloog krijgt het verhaal een extra laag die het boek uittilt boven het gemiddelde van een gewoon goed geschreven verhaal. Het is verleidelijk hierover uit te weiden, maar dat doe ik niet. Het is veel leuker als de lezer zelf ontdekt hoe de vork in de steel zit.
Anna is een prachtige vertelling over het ontstaan en verbreken van een kalverliefde, waarmee Ru de Groen bewijst dat voor een mooi verhaal een complexe plot of larmoyant drama niet nodig zijn.
