Een film op papier
[Recensie] Londen 1940. Waar denk je dan aan? Euh oorlog, Tweede Wereldoorlog? Heel goed. Het begin van de Tweede Wereldoorlog zelfs, toen Duitsland met grof geweld probeerde Groot Brittannië te overwinnen.
Dat mislukte omdat de Engelsen gewoon doorgingen met hun leven. Dapper was dat wel, want Duitse bommenwerpers dropten ’s nachts gigantische hoeveelheden explosieven vooral op Londen. Het bracht de burgers van Londen niet op de knieën, zelfs al moesten ze elke nacht slapen in de tunnels van het ondergrondse metrostelsel. Precies, die tunnel uit de titel.
Anna Woltz heeft wel wat ervaring met schrijven – ze schreef 25 boeken, die worden vertaald in 23 talen. Ook is er een film gemaakt van haar boek verhaal van Ella.
Ella staat in de rij, een lange rij voor een slaapplaats in de tunnel van de ondergrondse. Ze ziet aan de overkant een jongen staan die via haar broertje naar haar vraagt – die jongen is Jay. Hij is een soort vrijbuiter, avonturier, Robin Hood, ritselaar. Hij kan eten regelen, een slaapplek in de tunnels, en nog veel meer. Zo’n vriend is in een oorlog erg handig, maar Ella denkt dat hij haar niet wil. Ze is ziek geweest, heeft in een ijzeren long moeten zitten, kan moeilijk lopen door een onwillig been en … nou ja, niemand wil haar, daar is ze zeker van.
De chaos in oorlogstijd is overtuigend neergezet, het is een film op papier. Er is schaarste aan alles, elk moment kunnen er bommen vallen, mensen hebben weinig te eten, het is nat en koud en het stinkt, na elke nacht staan er nieuwe huizen in brand, dit leven is uitzichtloos. Toch houden de Londenaren er de moed in.
Ondanks de constante dreiging van boven, of misschien juist daardoor, kan het de Londenaren, met name de winkeliers, niet veel meer schelen als hun winkelruiten sneuvelen. Een mooi (waargebeurd) voorbeeld is in dit verhaal een kroeg waarvan de hele voorwand is weggeblazen. De kroegbaas blijft toch gewoon zijn klanten bedienen: “Op de stoep stond een bord: More open than usual.”
Ella doet haar best om te overleven, en gelukkig voor haar komt Quinn in beeld, een weggelopen tiener met een tas vol juwelen die de wereld wil verbeteren. Zij komt uit de betere milieus, maar Ella en zij worden vriendinnen. Ook het standsverschil dat wegvalt door gelijkgestemde geesten, weet Woltz mooi te verwoorden.
En, loopt het goed af? Dat is nog maar de vraag. Op driekwart van het boek komen de kinderen boven de aarde – uit hun tunnel. Dat is niet verstandig met rondvliegende Messerschmidt vliegtuigen op zoek naar prooi. Het kan dan ook niet anders of ze komen terecht in een bombardement. Scherven vliegen rond. Explosies laten hun trommelvliezen haast barsten. Rondvliegende aarde, vuur, stenen. Yep, deze schrijfster weet de spanning er goed in te houden. Ik zeg haal dat boek, verstop jezelf in je eigen tunnel in je slaapkamer en verdwijn in een heftige wereld. Daar is dit verhaal voor gemaakt.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies en Tiktok
