Dat kan leuker
[Recensie] “De grappigste schrijver van Europa”, laat de flaptekst ongegeneerd weten. Het is een citaat van de gezaghebbende The Times, maar we zijn zo vrijpostig om over dat oordeel toch sterk van mening te verschillen. Geinig is de stijl van Tuomainen zeker, op een moppige manier, maar het grappig of zelfs humor noemen, neuh. Meer dan een glimlach wordt het niet.
Tuomainen gaat te werk als een kok die een recept volgt. Hij legt de ingrediënten klaar: we hebben een pretpark dat failliet gaat en door de broer van de overleden eigenaar opeens gerund moet gaan worden. We ontdekken dat die nieuwe eigenaar autistisch is, verzekeringswiskunde heeft gestudeerd en daardoor louter denkt en praat in wiskundige modellen, zodat zijn omgang met ‘normale’ mensen er steeds op een joppige manier net naast zit.
Dan nog wat kruiden voor de grapdichtheid: Henri Koskinen, de nieuwe eigenaar, krijgt het personeel van zijn pretpark er gratis bij. Waaronder Laura, een bloedmooie vrouw waarop hij verliefd raakt. De bedrijfsvoering van het park is intussen een bende en alsof dat niet genoeg is, duikt er een stel criminele geldwolven op, die in het afpersen van een pretparkeigenaar een solvabel verdienmodel zien. De keukentafel ligt vol – in de pan ermee.
Zoals gezegd: het is geen mislukt verhaal, er zitten leuke vondsten in, een verhaallijn die uitnodigt tot doorlezen, en veel moedwil en misverstand. Maar het overtuigt niet voldoende.
Henri staat slecht geëqipeerd voor de taak om een pretpark te runnen en moeilijker nog: om met zijn personeel te communiceren. Uit de daaruit voorkomende spraakverwarring haalt Tuomainen de meeste lol.
Henri’s gesprek met Laura de parkmanager. Laura:
“ ‘… Ik kan denk ik het best beginnen met vertellen wie ik ben en wat ik doe. Ik heb de functie van parkmanager. Dat houdt in dat ik verantwoordelijk ben voor de dagelijkse gang van zaken… Eigenlijk ben ik kunstschilder van beroep, maar toen … tja, de dingen des levens. Je weet wel.’
‘Ik ben er absoluut niet zeker van of ik het weet,’ zei ik eerlijk. ‘Ik heb gemerkt dat er automatische aannames over de vergelijkbaarheid der dingen vaak heel misleidend zijn.’Ditmaal nam Laura me openlijk van top tot teen op. Haar blik was onderzoekend, haar gelaatsuitdrukking enigszins bezorgd. Of misschien niet bezorgd maar eerder wantrouwend.
‘Echtscheiding… en een dochter Tuuli…’
Zowel het onderwerp als de toon waarop ze sprak waren in een flits veranderd.”
Henri strompelt zo door zijn nieuwe leven, met een tollend hoofd dat tevergeefs de merkwaardige buitenwereld probeert te snappen. Tel daarbij op dat het park dreigt failliet te gaan wegens te weinig bezoekers én gangsters hun begerige oog laten vallen op het park, dan is er stront aan de knikker.
Net als Henri doet Tuomainen zijn best. Hij laat het verhaal onverwacht van richting veranderen, laat de gangsters zo onhandig mogelijk uit de verf komen, laat zelfs Henri een soort van verliefd worden. Maar een echt grappig verhaal schrijven is hondsmoeilijk, zo blijkt weer, en alleen misverstanden die worden uitgewisseld zijn niet genoeg om de lol vast te houden.
Natuurlijk is dit allemaal geen atoomramp, maar het maakt het boek …. minder goed dan had gekund. We hebben dit allemaal wel eens eerder, weet je wel, gelezen.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies en Tiktok
