Liefde voor de duinen
[Recensie] De kans is groot dat je weleens een roman van J. Bernlef hebt gelezen, zoals het indrukwekkende Hersenschimmen of het boekenweekgeschenk De pianoman. Maar wist je dat hij ook gedichten heeft geschreven? Die in Bagatellen voor een landschap gaan allemaal over de duinen. Bernlef schildert met woorden, maar anders dan bij een schilderij kan je in een gedicht ook geluiden en gevoelens kwijt. De wind die door het helmgras waait doet Bernlef denken aan muziek. Of misschien gaat het wel om de stilte in de muziek? In de duinen is het meestal rustig en dan hoor je alleen de wind, maar soms kom je iemand tegen.
“De hond staat midden in zijn geblaf
met vier poten verankerd in geluid
kwispelt hij tegen felgekleurde geuren
leeft zoals ik nooit leven zal.”
Ik blijf ezelsoren maken bij gedichten die me aanspreken… Dat mag, want dit boekje is niet van de bieb. Zo kan ik ook lekker lang over zo’n bundel doen en het later nog eens doorbladeren. Het duurt ook lang, want ik lees deze versjes alleen af en toe voor het slapen gaan. De poëzie blijft een moeilijk genre voor me. Regelmatig snap ik er geen hout van. Je moet er enigszins rustig voor zijn. Maar als het dan lukt om zo’n gedicht tot me te laten doordringen dan kan het zo prachtig zijn. Ik waan mij even in de duinen. Het gaat over kleuren, geuren en diertjes. Op de achtergrond hoor ik de zee.
—
Eerder verschenen op lalageleest
