Reizen door de Dolomieten
[Recensie] Terloops is een serie kleine boekjes van uitgeverij Van Oorschot, waarin auteurs een voor hun belangrijke wandeling beschrijven. Dat kan dichtbij huis, maar ook verder weg. Bregje Hofstede maakt in Bergje een wandeling in de Dolomieten, bij een plaats waar ze als kind elk jaar kwam. Later nam ze haar geliefde er mee naartoe en kort daarna ging ze nog eens terug, in haar eentje.
Bregje denkt terug aan hoe ze hier als kind wandelde en later met ‘de jongen’, die ze wilde laten zien waar ze zulke heerlijke winters en ook een zomer had doorgebracht. Als je wandelt, zie je onderweg van alles. Bregje beschrijft dieren of sporen van dieren en het machtige landschap om zich heen:
“Net als de andere Dolomieten is Sass Songher ongeveer tweehonderdvijftig miljoen jaar oud. Maar elke dag begint hij jong. ’s Ochtends bloost hij. ’s Middags maakt de volle zon hem glad, stralend en bleek; en in de loop van de dag tekent het schuin vallende zonlicht steeds diepere groeven op zijn aangezicht. In het laatste licht leunt hij achterover en wendt zich trots af, en dan, als de zon abrupt verdwijnt, krimpt hij ineen en duikt voorover het dal in.”
Maar het is niet alleen maar mooi. Wat ze als kind niet zag, is dat voor het toerisme ook natuur aangetast wordt, bijvoorbeeld bij het bouwen van skiliften. Bregje worstelt ook met haar eigen sombere buien, maar wandelen helpt. Daar schreef ze eerder al over, in De herontdekking van het lichaam. En ze ontdekt een oude wijsheid: dat de top, waar je zo naar uitkeek, soms een beetje tegenvalt en de mooiste dingen kleine gebeurtenissen onderweg zijn. Als je er maar oog voor hebt.
—
Eerder verschenen op Lalagè leest
