Briefwisseling tussen journalisten over hun ziekte
[Recensie] Deskundige begeleiding genoeg zolang je ziek bent – al wordt je psyche nogal eens genegeerd door de op het lichaam gerichte medici – maar je moet het vooral zelf doen op het moment waarop je aan herstellen toekomt. Dat is de ervaring van journalisten Pinedo (NRC) en Van Eldert (AD), die elkaar vaag kennen via hun werk, en tijdens hun gelijktijdige rampspoed besluiten om elkaars verslaggever te worden op het stille slagveld van hun ziekte. Hij (CML) en zij (eierstokkanker, en – drama – ook nog eens drager van een BRCA2-genmutatie die de kans op borstkanker vergroot) ontwikkelen een brievenrelatie waarin ze elkaars gedachten en gevoelens verkennen tijdens hun ziekte- en herstelproces.
Ze gaan zoals verwacht of gevreesd niet dood, maar dat betekent nog niet hetzelfde als doorgaan met leven. Schrijnende voorbeelden van reacties op hun terugkeer in het leven en op de werkvloer worden door de auteurs zowel met sarcasme of woede ontvangen als met compassie bedekt. Verrassend is de vergelijking met ‘white privilege’: net als blanken nooit besproken voordelen genieten op basis van hun huidskleur, is de werkende mens een bevoorrecht persoon, en zijn (ex-)zieken niet (meer) welkom in hun gezonde wereld.
De briefwisseling tussen beide lotgenoten is gaandeweg meer openhartig, gelukkig zonder verslag te doen van allerlei medische details die dit soort ervaringsboeken nogal eens ontsieren. Hier alleen een journalistieke benadering, maar wel met een persoonlijke noot.
Vooral Pinedo moet – als workaholic op zoek naar houvast – leren relativeren tijdens het uitwisselen van ervaringen over zaken als verlatenheid, angst en machteloosheid. Maar ze weet uiteindelijk door de tegenslag toch haar levenskwaliteit te verbeteren.
Van Eldert benadert het lot meer met humor: hij verbijt zich met grimlachen, wanneer hij bijvoorbeeld zijn broekspijpen om zijn vermagerde benen vergelijkt met een klapperend zeil tegen een scheepsmast, of Pinedo’s nieuwe borsten ziet als een in de autogarage gemaakte extra bumper voor het grootmoedige hart dat erachter ligt. Achter die galgenhumor schuilt echter een betrokken vriend, echtgenoot en vader, profeet en tweedekansman, die zich bejaard voelt in zijn lichaam, maar ook wijzer en beter na de mislukte oogst.
Nóg een geluk bij zo veel ellende: beiden kunnen, als sterverslaggever bij gerenommeerde kranten, meer dan gemiddeld goed schrijven. Deze kwaliteit, en de intellectuele reflectie op hun situatie, maken dit boek tot een bijzonder prettig leesbaar geheel.
—
Eerder verschenen in Hematon Magazine
