Blauwe maan

Voorspelbaar maar toch onweerstaanbaar

[Recensie] Wie Lee Child zegt, denkt het eerste aan Jack Reacher, de vaste personage. Tenminste, zo vergaat het mij eigenlijk altijd. De inmiddels niet meer weg te denken, monumentale reeks, heeft inmiddels zijn 24^e deel bereikt. Reacher, de einzelgänger, de man die altijd onder de radar leeft en zo vrij is als een vogel. We kennen hem als iemand die opkomt voor de underdog, en daarbij geen gevecht uit de weggaat. Ik heb alle boeken gelezen, zelfs de films gezien en vind de boeken beter trouwens.

Onderweg in de lijnbus

Ik verheugde me dan ook zeer op de nieuwste editie. Dat is bijzonder, want objectief gezien lijken de meeste boeken uit de serie op elkaar. Als je toch nog steeds weet te boeien, is dat uitermate knap. Het boek, Blauwe Maan, lijkt te beginnen als een echte Jack Reacher, namelijk onderweg in de lijnbus. Maar dan stopt de vergelijking met een gemiddelde Reacher aflevering. Reacher stapt uit, voorkomt dat een oude man beroofd wordt, en komt terecht in een middelgrote stad. Dit is al een kleine trendbreuk. Normaal gesproken speelt de gemiddelde Reacher-actie zich af in een klein stadje, met als middelpunt een cafetaria of lunchcafé. Met liters koffie, dat ook.

Bendeoorlog

Zowel het café als de koffie komen in dit verhaal niet voor, wel een kroeg en Reacher die een biertje drinkt. In de stad raakt Reacher verzeild in een bendeoorlog tussen de Albanese en Oekraïense maffia die hij onbewust zelf ontketend heeft. Er zijn twee underdogs in het verhaal, een oud echtpaar, en een serveerster. 

Georganiseerde misdaad

Het lijkt alsof Child in dit boek een ander verhaal wil vertellen. Zo wordt de gezondheidszorg in Amerika, en specifiek de negatieve kanten hiervan, scherp onder de aandacht gebracht. Daarnaast onderstreept Child nog maar eens dat de lokale overheid vaak veel toelaat, met of zonder smeergeld. Waardoor er in gedeeltes van steden een overname van de macht door de georganiseerde misdaad is.

Uitslag staat vast

Reacher begint een kruistocht tegen de beide maffiagroeperingen en rolt de twee organisaties van onderaf op. Onderweg naar de totale ontmanteling, van wat later zelfs een geheime operatie van een buitenlandse mogendheid blijkt te zijn, verzamelt hij een team om zich heen. Een team met een uiterst diverse samenstelling, maar daarom niet minder effectief. Er komt zelfs de nodige techniek aan te pas. Dat de hoofdpersoon alle confrontaties wel wint, is een minpunt. Dit maakt het soms minder spannend, omdat de uitslag eigenlijk al vaststaat. Verder weer een heerlijk geschreven deel in de serie.

Luchtmacht en mariniers

Wat opvalt is dat er in dit boek, en alle andere Jack Reacher-boeken trouwens ook, sterk het verschil tussen landmacht en de mariniers wordt aangezet. De achtergrond van Reacher, die van de militaire politie, wordt uiteraard weer genoemd. Waar Reacher normaal gesproken al liftend van motel naar motel hopt, is dat hier niet het geval. Er komt zelfs geen kledingwissel in het boek voor. Een beetje Jack Reacher fan weet wat ik hiermee bedoel. 

Uiteindelijk eindigt het weer zoals we gewend zijn, Jack stapt weer op de bus, en verdwijnt weer in de onbekendheid. Een beetje het moderne equivalent van een cowboy die alleen wegrijdt op zijn paard tegen de ondergaande zon. Misschien willen we allemaal stiekem wel een beetje Jack Reacher zijn. Aanrader.

—

Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles.